The Elevated Envelope - My envelope

Πριν από μια εβδομάδα τελείωσα και έστειλα με ταχυδρομείο τους φακέλους που έφτιαξα, 11 στον αριθμό. Ο πρώτος φάκελος παραδόθηκε την επόμενη μέρα στην φιλενάδα Θάλεια, που έτυχε να είμαστε στην ίδια λίστα, και ελπίζω να φτάσουν στους υπόλοιπους, οι οποίοι είναι μία στην Αυστραλία και εννέα στην Αμερική. Εγώ έχω λάβει μέχρι στιγμής μόνο δύο από Αυστραλία και Σαν Φρανσίσκο, μόλις λάβω όλους τους φακέλους θα κάνω και το ανάλογο post. Για τώρα έχω μόνο το δικό μου φάκελο νας δείξω.

Λοιπόν, αποφάσισα να φτιάξω φάκελο σε σχήμα χαρταετού, μιας και όταν ξεκίνησε το project ήταν Καθαρή Δευτέρα. Μέσα στον φάκελο έβαλα 2 χαρτιά canson κομμένα στο ίδιο σχήμα, 1 πορτοκαλί και 1 κίτρινο. Στο πορτοκαλί εξήγησα γιατί διάλεξα αυτό το θέμα, είπα λίγο για το έθιμο μας και τι έκανα στο φάκελο, και στο κίτρινο χαρτί έγραψα μια συνταγή για ταραμά της μαμάς. Έφτιαξα μια καρφίτσα σε σχήμα χαρταετό από φελτ και έβαλα και λίγες χάντρες για να δώσει μια λάμψη. Στο φάκελο ζωγράφισα μπρος και πίσω με κηρομπογιές. Ορίστε και οι φωτό για να τα δείτε πως γίνανε.

Αυτά έβαλα μέσα στο φάκελο.

Ο φάκελος μπρος-πίσω.

Όλο το πακέτο μαζί.

Μικρές μεγάλες ανησυχίες

Αυτό το post το έχω καιρό που το σκέφτομαι και τελικά πήρα την απόφαση να το γράψω.

Είχαμε πει με τον Μάνο, ότι αφού παντρευτούμε να κάτσουμε κάποιο καιρό οι δύο μας, για να μπορέσουμε να κάνουμε κάποια πράγματα και να πάμε κανένα ταξίδι και μετά να βάλουμε μπρος να κάνουμε παιδάκι. Βέβαια, αυτή η κουβέντα είχε γίνει πριν μείνω χωρίς δουλειά. Τώρα, βάση αυτού, έχω αρχίσει και σκέφτομαι ότι δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε και ότι ένα παιδάκι αυτή τη στιγμή δεν θα ήταν και το καλύτερο. Δεν λέω ότι δεν θέλω να κάνω παιδί, αλλά σε αυτή τη κατάσταση που είμαστε σκέφτομαι τα έξοδα που μπορούν να βγουν και αγχώνομαι, είμαι άνθρωπος που αγχώνετε με το παραμικρό και πιστεύω ότι θα πιεστώ πολύ. Το έχω συζητήσει μαζί του και πιστεύει ότι όλα θα πάνε καλά. Επίσης, το άλλο που σκέφτομαι είναι ότι, αν έρθει τώρα θα μπορώ να είμαι full time mommy, κάτι που θα είναι πολύ καλό για το παιδί αλλά και για μένα. Δεν ξέρω τι να κάνω, σκέφτομαι και τον Μάνο που θέλει τόσο ένα παιδί και στεναχωριέμαι.

Μου αρέσει να έχω ένα πρόγραμμα στη ζωή μου και αυτό το βαδίζω χωρίς να ξέρω τι μου επιφυλάσσει η επόμενη μέρα, μου είναι κάπως. Το μόνο που ξέρω είναι ότι είμαι 5 μήνες χωρίς δουλειά και φως στο τούνελ δεν βλέπω, τουλάχιστον στον τομέα που έχω σπουδάσει. Από Δευτέρα αρχίζω τα μαθήματα για το web design, 2 φορές την εβδομάδα για ενάμιση μήνα περίπου. Οπότε στα μέσα Ιουνίου θα μπορώ να στείλω βιογραφικό για web design με την ελπίδα ότι κάποιος θα με πάρει. Ας γίνει έτσι μια αρχή και μετά βλέπουμε. Γιατί αν πάει μακριά η βαλίτσα δεν νομίζω ότι θα μπορώ να καθυστερήσω το θέμα και πολύ, βλέπεις δεν θέλω να έχω και πολύ μεγάλη διαφορά με τα παιδιά μου (και λέω παιδιά γιατί έχω βλέψεις να κάνω δύο).

Ας αλλάξουμε λίγο τοπίο

Ο Μάνος είχε να πάει σε μια 10ήμερη εκπαίδευση στην Ολλανδία και συγκεκριμένα στο Άιντχοβεν, και είπα να πάω και εγώ για να αλλάξω λίγο παραστάσεις. Έχω ξαναπάει, αλλά επειδή αυτή τη φορά θα καθόταν και το σαββατοκύριακο ήταν ευκαιρία να πάμε να δούμε κάποιες άλλες πόλεις.

Και έτσι έγινε, εκείνος έφυγε από την Κυριακή και εγώ τον συνάντησα την ερχόμενη Παρασκευή και φύγαμε μαζί την επόμενη Τετάρτη. Το ταξίδι ήταν λίγο βαρετό και κουραστικό, μιας και ήμουν μονή μου αλλά είχε και διάφορες περίεργες στιγμές (τις οποίες δεν θα ήθελα να τις αναφέρω), να φανταστείς ξεκίνησα από το σπίτι στις 15:00 και έφτασα στο Άιντχοβεν στις 23:00.

Μείναμε στο ξενοδοχείο Pullman Eindhoven Cocagne, το οποίο μόλις το είχαν ανακαινίσει, σε ένα δωμάτιο απλό και μοντέρνο στυλ. Το πρωί του Σαββάτου ξυπνήσαμε νωρίς για να προλάβουμε το πρωινό, μετά πήγαμε να πάρουμε το τρένο για να πάμε στο Μάαστριχ, μια όμορφη πόλη 1 ώρα μακριά από εκεί που μέναμε. Είχε συννεφιά και έριχνε που και που ψιχάλες, αλλά δεν πειράζει γιατί τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά οπότε όταν ψιχάλιζε μπαίναμε σε κανένα εμπορικό. Το ωραίο πάντως είναι ότι έβλεπες τον κόσμο χαρούμενο, τα μαγαζιά γεμάτα και όλοι είχαν τουλάχιστον μια τσάντα από ψώνια. Φεύγοντας από το Μάαστριχ είδα ένα βιβλιοπωλείο και είπα να πάω να δω αν έχει το βιβλίο του Jamie Oliver, "30 minute meals" και έτσι όπως μπήκα μέσα πρόσεξα ότι είχε κάτι το διαφορετικό, δεν ήταν ένα συνηθισμένο βιβλιοπωλείο ήταν μια παλιά εκκλησία που την είχα μετατρέψει σε βιβλιοπωλείο, πάντως μου έκανε μεγάλη εντύπωση και μου άρεσε αρκετά. Γυρίσαμε το βραδάκι στο Άιντχοβεν και πήγαμε και φάγαμε στο "Hlios", ένα ελληνικό εστιατόριο με το καλύτερο φαγητό στη περιοχή, μιας και οι Ολλανδοί δεν φημίζονται για το φαγητό τους. Επειδή αυτός που έχει το μαγαζί ξέρει τον Μάνο, μας περιποιήθηκε πάρα πολύ καλά, και αυτό γιατί όσες φορές έχει πάει ο Μάνος στο Άιντχοβεν έχει πάει τουλάχιστον μια φορά στο εστιατόριο. Και σφηνάκια από ούζο μας έφερε και το γλυκό στο τέλος μας κέρασε.

Την Κυριακή ξυπνήσαμε πάλι νωρίς και αυτή τη φορά είπαμε να δούμε την πόλη Ντεν Μπος, η οποία ήταν μισή ώρα μακριά. Φτάνοντας στη πόλη έβλεπες ένα συγκρότημα από πολυκατοικίες που έχουν φτιάξει, οι οποίες έχουν ένα ιδιαίτερο στυλ αρχιτεκτονικής αρκετό διαφορετικό από τα υπόλοιπα κτίρια, μας άρεσε αρκετά και λέγαμε ότι αν έπρεπε να μείνουμε σε κάποιο σπίτι στην Ολλανδία, θα μέναμε σε αυτό. Μετά πήγαμε και είδαμε το μουσείο του γνωστού ζωγράφου αλλά και γλύπτη Ιερώνυμου ντε Μπος και το καθεδρικό ναό του Άγιου Ιωάννη, με τα πανέμορφα βιτρό του. Γυρίσαμε πίσω το βράδυ και πήγαμε και φάγαμε στο ιταλικό, που πάλι γνωρίζουν τον Μάνο.

Τις υπόλοιπες μέρες, μέχρι να φύγουμε, ξύπναγα και έτρωγα πρωινό και μετά πήγαινα και χάζευα στα μαγαζιά. Αλλά δεν δούλευαν τα μαγαζιά τους τις ίδιες ώρες με τα δικά μας, τη Δευτέρα κάποια ήταν κλειστά και όσα ήταν ανοιχτά άνοιγαν στις 12 το μεσημέρι, τι άλλες μέρες άνοιγαν στις 10. Δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα με τα ρούχα τους, όλα είχαν ένα στυλ πολύ απλό και χίπικο, αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι ο κόσμος που κυκλοφορούσε φόραγε πολύ ωραία ρούχα. Είχα βρει ένα μαγαζάκι με χειροτεχνίες, πήγαινα εκεί και πέρναγα την ώρα μου, πήρα και διάφορα πραγματάκια, υλικά για ντεκουπάζ, φόρμες για να φτιάχνω διακοσμητικά πάνω σε τούρτες, είχε τόσα ωραία πράγματα που ήθελα να τα αγοράσω όλα.

Την Τετάρτη δεν πήγα πουθενά μόνο μάζεψα τα πράγματα μας και περίμενα τον Μάνο να έρθει από το πανεπιστήμιο για να φύγουμε για το Άμστερνταμ, για να πάρουμε το αεροπλάνο του γυρισμού.

Το δωμάτιο μας.

Το υπέροχο πρωινό.

Η Δομινικανή εκκλησία που έχει μετατραπεί σε ένα βιβλιοπωλείο
γεμάτο ηρεμία με το όνομα Selexyz Bookstore στο Μάαστριχ.

Το γλυκό μας, παγωτό, μπακλαβάς και κάτι σαν cheececake.

Το συγκρότημα πολυκατοικιών από τη πίσω πλευρά.

Το συγκρότημα πολυκατοικιών από τη μπροστινή πλευρά.