Ο Μάνος είχε να πάει σε μια 10ήμερη εκπαίδευση στην Ολλανδία και συγκεκριμένα στο Άιντχοβεν, και είπα να πάω και εγώ για να αλλάξω λίγο παραστάσεις. Έχω ξαναπάει, αλλά επειδή αυτή τη φορά θα καθόταν και το σαββατοκύριακο ήταν ευκαιρία να πάμε να δούμε κάποιες άλλες πόλεις.
Και έτσι έγινε, εκείνος έφυγε από την Κυριακή και εγώ τον συνάντησα την ερχόμενη Παρασκευή και φύγαμε μαζί την επόμενη Τετάρτη. Το ταξίδι ήταν λίγο βαρετό και κουραστικό, μιας και ήμουν μονή μου αλλά είχε και διάφορες περίεργες στιγμές (τις οποίες δεν θα ήθελα να τις αναφέρω), να φανταστείς ξεκίνησα από το σπίτι στις 15:00 και έφτασα στο Άιντχοβεν στις 23:00.
Μείναμε στο ξενοδοχείο Pullman Eindhoven Cocagne, το οποίο μόλις το είχαν ανακαινίσει, σε ένα δωμάτιο απλό και μοντέρνο στυλ. Το πρωί του Σαββάτου ξυπνήσαμε νωρίς για να προλάβουμε το πρωινό, μετά πήγαμε να πάρουμε το τρένο για να πάμε στο Μάαστριχ, μια όμορφη πόλη 1 ώρα μακριά από εκεί που μέναμε. Είχε συννεφιά και έριχνε που και που ψιχάλες, αλλά δεν πειράζει γιατί τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά οπότε όταν ψιχάλιζε μπαίναμε σε κανένα εμπορικό. Το ωραίο πάντως είναι ότι έβλεπες τον κόσμο χαρούμενο, τα μαγαζιά γεμάτα και όλοι είχαν τουλάχιστον μια τσάντα από ψώνια. Φεύγοντας από το Μάαστριχ είδα ένα βιβλιοπωλείο και είπα να πάω να δω αν έχει το βιβλίο του Jamie Oliver, "30 minute meals" και έτσι όπως μπήκα μέσα πρόσεξα ότι είχε κάτι το διαφορετικό, δεν ήταν ένα συνηθισμένο βιβλιοπωλείο ήταν μια παλιά εκκλησία που την είχα μετατρέψει σε βιβλιοπωλείο, πάντως μου έκανε μεγάλη εντύπωση και μου άρεσε αρκετά. Γυρίσαμε το βραδάκι στο Άιντχοβεν και πήγαμε και φάγαμε στο "Hlios", ένα ελληνικό εστιατόριο με το καλύτερο φαγητό στη περιοχή, μιας και οι Ολλανδοί δεν φημίζονται για το φαγητό τους. Επειδή αυτός που έχει το μαγαζί ξέρει τον Μάνο, μας περιποιήθηκε πάρα πολύ καλά, και αυτό γιατί όσες φορές έχει πάει ο Μάνος στο Άιντχοβεν έχει πάει τουλάχιστον μια φορά στο εστιατόριο. Και σφηνάκια από ούζο μας έφερε και το γλυκό στο τέλος μας κέρασε.
Την Κυριακή ξυπνήσαμε πάλι νωρίς και αυτή τη φορά είπαμε να δούμε την πόλη Ντεν Μπος, η οποία ήταν μισή ώρα μακριά. Φτάνοντας στη πόλη έβλεπες ένα συγκρότημα από πολυκατοικίες που έχουν φτιάξει, οι οποίες έχουν ένα ιδιαίτερο στυλ αρχιτεκτονικής αρκετό διαφορετικό από τα υπόλοιπα κτίρια, μας άρεσε αρκετά και λέγαμε ότι αν έπρεπε να μείνουμε σε κάποιο σπίτι στην Ολλανδία, θα μέναμε σε αυτό. Μετά πήγαμε και είδαμε το μουσείο του γνωστού ζωγράφου αλλά και γλύπτη Ιερώνυμου ντε Μπος και το καθεδρικό ναό του Άγιου Ιωάννη, με τα πανέμορφα βιτρό του. Γυρίσαμε πίσω το βράδυ και πήγαμε και φάγαμε στο ιταλικό, που πάλι γνωρίζουν τον Μάνο.
Τις υπόλοιπες μέρες, μέχρι να φύγουμε, ξύπναγα και έτρωγα πρωινό και μετά πήγαινα και χάζευα στα μαγαζιά. Αλλά δεν δούλευαν τα μαγαζιά τους τις ίδιες ώρες με τα δικά μας, τη Δευτέρα κάποια ήταν κλειστά και όσα ήταν ανοιχτά άνοιγαν στις 12 το μεσημέρι, τι άλλες μέρες άνοιγαν στις 10. Δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα με τα ρούχα τους, όλα είχαν ένα στυλ πολύ απλό και χίπικο, αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι ο κόσμος που κυκλοφορούσε φόραγε πολύ ωραία ρούχα. Είχα βρει ένα μαγαζάκι με χειροτεχνίες, πήγαινα εκεί και πέρναγα την ώρα μου, πήρα και διάφορα πραγματάκια, υλικά για ντεκουπάζ, φόρμες για να φτιάχνω διακοσμητικά πάνω σε τούρτες, είχε τόσα ωραία πράγματα που ήθελα να τα αγοράσω όλα.
Την Τετάρτη δεν πήγα πουθενά μόνο μάζεψα τα πράγματα μας και περίμενα τον Μάνο να έρθει από το πανεπιστήμιο για να φύγουμε για το Άμστερνταμ, για να πάρουμε το αεροπλάνο του γυρισμού.
 |
| Το δωμάτιο μας. |
 |
| Το υπέροχο πρωινό. |
 |
Η Δομινικανή εκκλησία που έχει μετατραπεί σε ένα βιβλιοπωλείο
γεμάτο ηρεμία με το όνομα Selexyz Bookstore στο Μάαστριχ. |
