1 χρόνος στην Αγγλία

Σαν σήμερα πριν 1 χρόνο ήρθαμε για μόνιμα στην Αγγλία. Το πότε πέρασε αυτός ο χρόνος ούτε που το κατάλαβα και νομίζω ότι ο Μάνος και ο Φίλιππος θα έχουν να πουν το ίδιο. 

Ένας χρόνος με πολλά νέα πράγματα και νέες φιλίες. Μέρες που περνούσαν τόσο γρήγορα, που έλεγα ότι δεν προλαβαίνω να κάνω αυτά που θέλω. Αλλά και μέρες που δεν περνούσαν εύκολα γιατί σκεφτόμουν τους δικούς μου πίσω στην Ελλάδα και το πόσο μου λείπουν. Όμως κοιτάζω όλα αυτά που έχουμε κάνει εδώ και λέω ότι είμαστε μια χαρά. Δεν είναι εύκολο να αλλάζεις έτσι τη ζωή σου και ευτυχώς που έχουμε τους δικούς μας (γονείς και φίλους) που μας στηρίξανε και μας στηρίζουν πολύ. Η ψυχολογία παίζει μεγάλο ρόλο σε όλο αυτό.

Την ημέρα που ήρθαμε οι Άγγλοι γιορτάζουν τον Γκάι Φωκς. Είχε παντού πυροτεχνήματα και η θεά από το αεροπλάνο ήταν απίστευτη. Ε λοιπόν, φέτος μας κάλεσαν κάποιοι φίλοι να το γιορτάσουμε με πυροτεχνήματα στο πάρκο μας. Και έτσι είχα και εγώ την ευκαιρία να γιορτάσω τον 1 χρόνο που είμαστε εδώ. Τι σύμπτωση όμως, ε;

Read More »

Νέα Πρόκληση - Αγγλία

Μια νέα πρόκληση προστίθεται στη λίστα μου για φέτος και είναι αυτή της μετακόμισης στην Αγγλία.

Ναι, καλά διαβάσατε. Μετακόμιση για μια νέα αρχή, για μια άλλη ποιότητα ζωής.

Έχω καιρό που θέλω να γράψω αυτό το ποστ, αλλά δεν το έχω κάνει για διάφορους λόγους, και ο πρώτος και καλύτερος είναι για το μάτι. Θα μου πείτε πιστεύεις σε αυτό, και θα σας πω ότι ναι πιστεύω. Υπάρχουν πολύ εκεί έξω που θέλουν το "κακό" του άλλου, γιατί απλά δεν είναι αυτοί καλά.

Είναι ένα ρίσκο, αλλά και μια μεγάλη ευκαιρία για εμάς. Όσοι μας γνωρίζουν καλά, ξέρουν ότι τα τελευταία 4 χρόνια δεν ήταν εύκολα για εμάς.

Ο Μάνος βρήκε μια πολύ καλή επαγγελματική ευκαιρία και είπαμε να το δοκιμάσουμε. Είμαστε ακόμα μικροί σε ηλικία και ο Φίλιππος είναι στη καλύτερη δυνατή ηλικία για κάτι τέτοιο, μιας και παιδικό δεν έχει ξεκινήσει ακόμα.

Συναισθήματα ανάμικτα. Χαράς και λύπης μαζί. Χαράς γιατί είναι για το καλύτερο. Λύπης που θα είμαι μακριά από τους δικούς μου και τους φίλους μου. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο, το έχω ξαναπεί αυτό.

Πάντως είναι λες και κάνει κύκλους η ζωή. Την ίδια απόφαση πήρε ο πατέρας μου όταν ήταν νέος. Έφυγε από την Αθήνα και πήγε στο Χαράρε της Ζιμπάμπουε, μόνος του και χωρίς πολλά πράγματα μαζί του. Άφησε εδώ γονείς και αδέρφια και πήγε για να κάνει μια νέα αρχή και ναι τα κατάφερε μια χαρά. Γύρισε μετά από 14 χρόνια με την δικιά του οικογένεια σε μια καλύτερη Ελλάδα. Θέλω να πιστεύω ότι και εμείς θα μπορέσουμε να γυρίσουμε πίσω κάποια στιγμή σε καλύτερες συνθήκες.

Στα νέα που έρχονται!!!

Read More »

Pokemon Go Τρέλα

Εχθές πήγαμε με τον Μάνο και τον Φίλιππο την βόλτα μας στο πάρκο του Φλοίσβου. Και όπως περπατάγαμε για να πάμε για κούνιες, πετυχαίνουμε μια παρέα 4 νέων (2 αγόρια και 2 κορίτσια) και να κρατάνε στα χέρια τους τα κινητά τους και να μιλάνε μεταξύ τους για το που μπορεί να είναι αυτό το Pokemon. ΟΚ, το προσπεράσαμε. 

Πιο κάτω βλέπουμε ένα ζευγάρι, επειδή ήταν μπροστά μας είπαμε ότι το ζευγαράκι πάει τη βόλτα του, αλλά έλα που όταν τους περάσαμε είχαν τα κινητά στα χέρια τους και παίζανε. Να πω ότι η κοπελιά είχε ντυθεί και πολύ σέξι (καυτό σορτς, μπλούζα που δένει στη μέση και ψηλές πλατφόρμες). Αρχίσαμε να γελάμε λιγάκι και να λέμε ότι δεν παίζει αυτό το πράγμα.

Μέχρι να φτάσουμε στις κούνιες είδαμε άλλη μια παρέα με 3 νέους, ο οποίος ο ένας έσπρωχνε με το ένα χέρι το καρότσι που καθόταν ένα κοριτσάκι και με το άλλο είχε το κινητό στο χέρι. Και να τους ακούμε να λένε ότι από εδώ πήγε και δεν έχουν και πολύ χρόνο για να το πιάσουν.

Φτάσαμε στις κούνιες και μιλάγαμε με τον Μάνο για αυτή την νέα τρέλα που υπάρχει και ότι εμείς τι έπρεπε να κάνουμε όταν βγήκαν οι υπολογιστές. Που ήταν όντως κάτι πολύ καινούργιο και περίεργο. Δεν θα έπρεπε να βγαίνουμε καθόλου έξω. Τώρα βλέπεις παρέες να κάθονται μαζί, αλλά στην ουσία να μην είναι μαζί γιατί ο καθένας έχει το κινητό του και χαζεύει σε αυτό. Βλέπεις ζευγάρια, όπως το αυτό που ανάφερα παραπάνω, που αντί να είναι κάπου και να πίνουν το καφέ τους και να "χαμουρεύονται", παίζουν παιχνίδια. 

Φεύγοντας από τις κούνιες, το ξεχάσαμε όλο αυτό που είχαμε δει και πήγαμε να περπατήσουμε κάτω στη προκυμαία. Τότε ήταν που έβαλα τα γέλια με αυτό που είδα. Είδα τις παρέες που ανάφερα παραπάνω, να τρέχουν με το κινητό στο χέρι και να φωνάζουν μεταξύ τους ότι τελειώνει ο χρόνος και δεν θα προλάβουν να το βρουν. Μέχρι να κάνουμε τη βόλτα μας (κάπου μισή ώρα περπατήσαμε) τους είδαμε τουλάχιστον 3 φορές να τρέχουν πάνω κάτω, με τα κινητά στα χέρια. 

Εγώ αυτό που έχω να πω ότι είναι μια τρέλα όλο αυτό, και όποιος θέλει ας πέσει να με φάει. Αλλά δεν είναι φυσιολογικό να βγαίνουν παρέες για καφέ ή για βόλτα και να είναι με το κινητό στο χέρι και να μην μιλάνε έστω και λίγο μεταξύ τους. Η ζωή είναι τώρα! Αν δεν τα κάνουν τώρα, να βγουν, να φλερτάρουν, να γελάσουν. Πότε θα τα κάνουν; Όταν θα έχουν τόσες πολλές υποχρεώσεις και θα τους φτάνει η μέρα; Κρίμα και πάλι κρίμα για το που πάει η νεολαία. Θέλω να ελπίζω ότι θα φτιάξουν τα πράγματα και ότι με τα δικά μας παιδιά να υπάρχει ένα καλύτερο μέλλον. Άλλωστε είναι στο χέρι μας να αλλάξουμε το μέλλον μας.

Read More »

5th Wedding Anniversary - Wood

Το Σάββατο 18/06, ακριβώς πριν 5 χρόνια παντρευτήκαμε. Ακόμα θυμάμαι με κάθε μικρή λεπτομέρεια αυτή τη μέρα. Δεν είχα το παραμικρό άγχος, που γενικά είμαι άνθρωπος που αγχώνεται πολύ εύκολα. Δεν θα άλλαζα τίποτα, όλα ήταν υπέροχα.

Κάθε χρόνο στην επέτειο μας, βγαίνουμε για κανένα ποτάκι ή φαγητό. Φέτος δεν μπορέσαμε να πάμε κάπου, γιατί δεν μπορούσε η γιαγιά μας να κρατήσει τον μικρό, αλλά το γιορτάσαμε στο σπίτι. Θα υπάρξει, ελπίζω μια ευκαιρία να το γιορτάσουμε και έξω. 

5 πράγματα που αγαπώ από τον άντρα μου:

1. Με αγαπάει (όσο γκρινιάρα και αγχωτική κι αν είμαι)

2. Με φροντίζει (μου κάνει μασάζ, όσο κουρασμένος κι αν είναι)

3. Είναι υπέροχος μπαμπάς

4. Δεν μου χαλάει χατίρι (όσο καλό-κακό είναι αυτό)

5. Και πάντα προσπαθεί για το καλύτερο μας.

Πάντα μου άρεσε το έθιμο που έχουν στο εξωτερικό, που ανάλογα με τα χρόνια έχει και ένα διαφορετικό συμβολισμό. Φέτος που κλείνουμε εμείς 5 χρόνια, συμβολίζεται με το ξύλο. Όπως λέει και εδώ "το ξύλο συμβολίζει τη δύναμη και τη σοφία. Με το 5ο έτος του γάμου, το παντρεμένο ζευγάρι αναπτύσσει δυνατές, βαθιές ρίζες σαν μια βελανιδιά και κερδίζει γνώση και κατανόηση από τα λάθη και τα παραπατήματα από τα πρώτα πέντε έτη. Το ζευγάρι έχει μάθει το πιο σημαντικό μάθημα από όλα και το μυστικό για έναν επιτυχημένο γάμο: τη συγχώρεση."

Χρόνια μας Πολλά Αγάπη μου!!!

Να τα εκατοστήσουμε!

PS.: Αυτή είναι η 100η μου ανάρτηση. Μήπως είναι ένα σημάδι?

Read More »

Music of My Life

Μια ακόμα πρόκληση έρχεται στο blog μου. Πρωτοείδα την ανάρτηση από την αγαπημένη Μάρθα και μετά έπεσα πάνω στης Ελένης από το "Καρυδότσουφλο". Εντάξει η μουσική πάντα υπήρχε και υπάρχει στη ζωή μου, μπορεί τώρα να μην υπάρχει στο βαθμό που άκουγα πριν αλλά υπάρχει.

Από τότε που μπορώ να θυμηθώ ακούω μουσική. Γενικά ακούω ξένη μουσική, από ελληνικά πολύ λίγα και σίγουρα όχι βαριά σκυλάδικα. Θυμάμαι τους γονείς μου να ακούν Abba και Bee Gees. Ο αδερφός μου κολλημένος με τους Depeche Mode και τον George Michael. Αυτό ήταν δεν ήθελα και πολύ και εγώ να κολλήσω. Σε κάποια φάση Γυμνάσιο - Λύκειο κοιμόμουν και ξύπναγα με μουσική. Μου είχαν πάρει οι γονείς μου ένα κασετόφωνο, που είχε και την ώρα, και μπορούσες να ρυθμίσεις το ξυπνητήρι αντί για το ενοχλητικό μπιπ-μπιπ που έχει να παίζει μουσική. Διάβαζα με μουσική, συνήθως αγγλικά και μαθηματικά. Όταν πήγαινα στη σχολή με το τρένο είχα το walkman μου. Μετά όταν απόκτησα αυτοκίνητο ήταν απαραίτητο να παίζει μουσική, και στα αγαπημένα μου κομμάτια δυνατά. Δουλειές στο σπίτι δεν μπορώ να κάνω αν δεν παίζει μουσική. Γενικά από ότι καταλάβατε πολύ μουσική.

Ας πάμε να ακούσουμε και να δούμε κάποια αγαπημένα τραγούδια.

Από τους Abba και Bee Gees θυμάμαι πολύ καλά αυτά:

Εποχή που άκουγα τα τραγούδια που έβαζε ο αδερφός μου.

Μετά ήρθαν αυτά και ο χορός τους.

Δεν θα ήταν σε αυτά που άκουγα συχνά το τραγούδι για τη χώρα που γεννήθηκα.

Ακολουθούν

Νομίζω ότι πρέπει να ήταν η πρώτη συναυλία που είχα πάει, ακόμα δημοτικό εγώ (μάλλον 6η δημοτικού). Παπακωνσταντίνου και Νταλάρας στο Θέατρο Πέτρας.

Θα μπορούσα να βάλω και άλλα τραγούδια αλλά νομίζω ότι φτάνουν.

Τα επόμενα τρία τραγούδια που θα βάλω είναι αυτά που έπαιξαν την ήμερα του γάμου.

Το πρώτο παίχτηκε όταν κάναμε είσοδο στο μαγαζί, το δεύτερο όταν κόψαμε τη τούρτα και το τρίτο είναι που χορέψαμε σαν παντρεμένο ζευγάρι.

Αυτό το καιρό ακούω πολύ αυτά, που αρέσουν πολύ στον Φίλιππο.

Αχ, αυτό το ταξίδι στη μουσική μου άρεσε πάρα πολύ και μου θύμισε ωραίες στιγμές.

Όποιος θέλει μπορεί να μπει και αυτός σε αυτό το υπέροχο ταξίδι στο παρελθόν.

Read More »

Μάθε μου να αγκαλιάζω

Όπως χάζευα στο Facebook έπεσα πάνω σε μια ανάρτηση που έκανε μια φίλη μου και είχε αυτό το υπέροχο κείμενο γραμμένο από τη Γεωργία Χριστίνα Κανελλοπούλου (Ψυχολόγος - Οικογενειακή Σύμβουλος). 

Είχα γράψει και εγώ μια μικρή ανάρτηση για το πόσο καλό μας κάνει μια αγκαλιά.

Μάθε μου να αγκαλιάζω

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή είχα ρωτήσει τον μπαμπά μου:

«Μπαμπά, πως αγαπάνε οι άνθρωποι;» και μου απάντησε…

«Έλα να σου δείξω.»

Πλησίασα και με έσφιξε τόσο δυνατά στην αγκαλιά του που ακόμα την νιώθω πάνω μου…

«Μόνο έτσι αγαπάνε οι άνθρωποι!» μου είπε…

«Αυτός είναι ο πιο ασφαλής τρόπος αγάπης.»

Και συνέχισα εγώ…

«Και πώς μαθαίνει κάποιος να αγκαλιάζει;»

«Την αγκαλιά δεν την μαθαίνεις, την αγκαλιά την αισθάνεσαι!», είπε και με αγκάλιασε ξανά.

Από τότε μέχρι σήμερα, όποτε βλέπω αγκαλιασμένο κόσμο το συνδέω πάντα στο μυαλό μου με αγάπη. Τι είναι, όμως η αγκαλιά; Γιατί ο κόσμος δεν αγκαλιάζεται τόσο συχνά;

Άκουσα μια γυναίκα πριν λίγο καιρό στη διπλανή μου θέση στο λεωφορείο να αναφωνεί: 

«Δεν ξέρουν να αγκαλιάζονται οι άνθρωποι!».

Και αναρωτιέμαι… μήπως χρειάζεται λεξικό για να μάθουμε τι είναι ένα χάδι, τι είναι μία αγκαλιά; Ορίζεται άραγε μία τόσο απλή και συνάμα άκρως σημαντική και συναισθηματική πράξη;

Η φύση του ανθρώπου είναι τέτοια που θέλει και αναζητάει τις αγκαλιές… Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος έτσι ώστε να παίρνει και να δίνει τρυφερότητα.

Ακούω πολλές φορές ζευγάρια να μαλώνουν….

«Δεν μ’αγαπάς!»

«Μα πόσες φορές πρέπει να σου το πω;»

«Δεν χρειάζεται μόνο να μου το πεις. Πρέπει να μου το δείχνεις κιόλας!»

Εύκολα ζητάμε από τον άλλον να μας δώσει αγάπη. Πόσο εύκολα, όμως την προσφέρουμε εμείς; Να μάθουν να αγκαλιάζονται οι άνθρωποι! Να μάθουμε όλοι να χαρίζουμε το χάδι μας, χωρίς να σκεφτόμαστε αν θα το πάρουμε πίσω. Η αγκαλιά είναι η καλύτερη θεραπευτική διαδικασία. Ας μην είμαστε μίζεροι και τσιγκούνηδες. Ας μη κάνουμε οικονομία στα χάδια και στις αγκαλιές και ας τα εντάξουμε στην καθημερινότητά μας.

Διαβάστε γιατί τα άτομα υψηλής ευαισθησίας προσελκύουν τους νάρκισσους και τρόποι να απαγκιστρωθούν

Η αγκαλιά είναι μία πράξη που κρατάει κατά μέσο όρο τρία δευτερόλεπτα. Τα αποτυπώματα, όμως που αφήνει κρατάνε για ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια. Βέβαια, υπάρχουν και εκείνες οι αγκαλιές που κρατούν πολλή ώρα. Που δεν θέλεις να ξετυλίγεις το σώμα σου πάνω από το σώμα του άλλου. Χωρίς λόγια, χωρίς υποσχέσεις. Αφήνεσαι και παράλληλα γιατρεύεσαι από ό,τι και αν σε έχει στεναχωρήσει, πληγώσει, τρομοκρατήσει. Αυτές τις αγκαλιές τις αγαπάμε και τις θέλουμε όλοι στη ζωή μας!

Τις απρόσμενες αγκαλιές…

Τις αγκαλιές όταν ξυπνάμε…

Τις αγκαλιές κατά την διάρκεια της ημέρας…

Τις αγκαλίες για μία επιτυχία ή αποτυχία μας…

Τις αγκαλιές για συγγνώμη…

Τις αγκαλιές για ευχαριστώ…

Τις αγκαλιές λίγο πριν τον ύπνο και αυτή την μεγάλη αγκαλιά κατά την διάρκεια του ύπνου…

Αυτές είναι οι αγαπημένες μας αγκαλιές!

Και όπως λένε και οι ειδικοί… 

«Μία αγκαλιά την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα.» Βοηθάει τόσο στην σωματική υγεία όσο και στην ψυχική. Ας δείξουμε την αγάπη μας μέσω μίας αγκαλιάς.

Και φυσικά δεν μιλάω για αυτή την μάστιγα των «δωρεάν αγκαλιών στο δρόμο». Μιλάω για εκείνες τις αγκαλιές που περιέχουν συναίσθημα, αγάπη, θαυμασμό, αμοιβαία έλξη, ανάγκη για ανθρώπινη επαφή. Για εκείνες τις αγκαλιές που μπορεί να στερηθήκαμε στα παιδικά μας χρόνια. Για εκείνες που πήραμε σε υπερβολικό βαθμό από τους γονείς μας.

Photo Joshua Clay

Read More »

Joey doesn't share food

Με το φαγητό έχω ένα θέμα. Όποιος με ξέρει καιρό, ξέρει ότι δεν μοιράζομαι και πολύ εύκολα το φαγητό που έχω βάλει στο πιάτο μου ή που έχω παραγγείλει. Μετά από ένα "σκηνικό" στη παλιά μου δουλειά που κάποιος δεν είχε παραγγείλει και ενώ τον είχαμε ρωτήσει αν θέλει κάτι και είχε πει "όχι". Αλλά με το που ήρθε το φαγητό σηκώθηκε από το γραφείο του και ήρθε και βούτηξε ένα σουβλάκι-ξυλάκι, ευτυχώς όχι από τα δικά μου. Μετά από αυτό με κοίταξε το "βαφτιστήρι" μου και γέλασε, και είπε το θεϊκό "Joey doesn't share food". Αυτό ήταν κάθε φορά που θα παραγγέλναμε, θα μου το πέταγε.

Δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου ότι μετά από περίπου 10 χρόνια θα μοιραζόμουν το φαγητό μου με τον μικρό μου Φίλιππο. Υπάρχουν φορές που μπορεί να έχει φάει του σκασμού, και να με δει να τρώω κάτι και να έρθει να μου το φάει. Ή να τρώω πίτα και να θέλει να φάει μόνο το φύλλο, κάτι που μου αρέσει πολύ στις πίτες, γι' αυτό και ψάχνω τις γωνίες.

Αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στο "βαφτιστήρι" μου Χάρη. Είδες, μπορώ να μοιραστώ το φαγητό μου. ;-p

Read More »

Πάει καιρός

Πάει καιρός που έχω να μπω στο blog μου για να γράψω κάτι. Η αλήθεια είναι ότι οι μέρες μου περνάνε τόσο γρήγορα και δεν έχω χρόνο να κάτσω να γράψω αυτά που θέλω. Ο μικρός μου έχει κλείσει κιόλας τους 8 μήνες, και μπορεί η κάθε μέρα να είναι μια ρουτίνα αλλά είναι τόσο ωραία που δεν θα ήθελα να το αλλάξω με τίποτα.

Έχω τόσα στο μυαλό μου αυτό το καιρό που στον ελεύθερο μου χρόνο, ο οποίος είναι όταν κοιμάται, προσπαθώ να τα ολοκληρώσω. Έχω βάλει μπρος για την βάφτιση του, όλα θα γίνουν από τα χεράκια τα δικά μου και της νονάς. Και μετά από αυτό έχουν σειρά τα γενέθλια του, που εκεί έχω σκοπό να κάνω κάποια πραγματάκια.

Μερικές μέρες με πιάνει μια απελπισία και απογοήτευση, αλλά όταν μου σκάει ένα χαμόγελο και ένα φιλί, ξέρεις από αυτά που δίνουν με ανοιχτό το στόμα και σε γεμίζουν σάλια, τα ξεχνάω όλα και λέω πόσο τυχερή είμαι, που έχω έναν σύζυγο να με αγαπάει και να μου προσφέρει ότι καλύτερο μπορεί αλλά και ένα υγιέστατο μικρό.

Θα φτιάξουν τα πράγματα!!! 

Read More »

#ezisa_tin_epoxi_pou

Αυτό το ποστ είναι εμπνευσμένο από το blog της Μαίρης Συνατσάκης. Μου άρεσε η ιδέα και ήθελα να γράψω κάτι ανάλογο. Κάποια είναι από το twitter και κάποια είναι δικά μου.

Έζησα την εποχή που:

• για να πάρει η μάνα μου τηλέφωνο έβγαινα από το internet
• όταν μιλούσαμε για δίσκο εννοούσαμε το βινύλιο, τώρα μιλάμε για σκληρό δίσκο και σε λίγα χρόνια θα μιλάμε μόνο για ιπτάμενο
• που το σταθερό τηλέφωνο είχε 7 ψηφία
• το 1986 κέρδισε η Εθνική Ελλάδος για πρώτη φορά στο Eurobasket και βγήκαμε στους δρόμους για να το γιορτάσουμε
• έπαιρνες το μηδέν για να ακούς τον άλλον καλύτερα
• όταν είμασταν παιδιά παίζαμε στου δρόμους (κρυφτό, κυνηγητό, μήλα κ.α.)
• παιχνιδάδικο ήταν το ΜΙΝΙΟΝ
• κάναμε φράντζα κοκοράκι
• ήταν της μόδας τα φλαϊ και οι βέρμαχτ
• όταν ερχόταν κάποιος αεροπορικώς τον ρωτούσες σε ποιό αεροδρόμιο
• την τελευταία μέρα στο σχολείο παίζαμε μπουγέλο
• τα γλειφιτζούρια στο κέντρο είχαν τσίχλα
• της Candy-Candy, Thandercats και Transformers
• τα λεφτά ήταν σε δραχμές
• διαβάζαμε ΜΑNΙΝΑ και ΚΑΤΕΡΙΝΑ
• του Commodore 64
• ήξεραν τι να κάνουν με μια κασέτα και ένα στυλό
• τα μηνύματα στα κινητά έπαιρναν 160 χαρακτήρες
• τα παιδάκια ήξεραν τι είναι το "τσαντάκι του Sport Bill"
• βλέπαμε του "Κουτιού τα Παραμύθια" και τη "Φρουτοποία"
• υπήρχαν τα Wendy's και το θεϊκό smoothies
• φορούσαμε φαρδιά πουκάμισα και από πάνω μια φαρδιά ζώνη από έξω από το παντελόνι
• κλεινόμασταν στο σπίτι για να δούμε την εκπομπή "Παιχνίδια χωρίς σύνορα"
• παρακαλούσαμε τον εκφωνητή να μην μιλήσει πάνω στο τραγούδι για να το γράψουμε σε κασέτα
• υπήρχαν μόνο τα κρατικά κανάλια στη τηλεόραση
• κάναμε συλλογές από διάφορες χαρτοπετσέτες και χαρτιά αλληλογραφίας
• κολλάγαμε αυτοκόλλητα σε άλμπουμ και αν είχαμε κανένα διπλό το ανταλλάσσαμε για κάποιο που δεν είχαμε.

Αχ, τι ωραίες αναμνήσεις και εποχές.

Read More »

Thinking of getting a tatoo

Πάει καιρός, μην πω και χρόνια, που θέλω να κάνω ένα τατουάζ αλλά δεν ξέρω πιο θα είναι το κατάλληλο σημείο να το κάνω. Ξέρω πάντως ότι δεν θέλω να το κάνω σε σημείο που να το βλέπω κάθε μέρα και επίσης το σημείο αυτό να μην ξεχειλώνει, π.χ. κοιλιά.

Μου είχε πει ο Μ., να πάμε να κάνουμε στα γενέθλια μας από ένα tattoo, αλλά στη πορεία άλλαξα γνώμη και του είπα ότι δεν θα το κάνω. Να πω την αλήθεια φοβάμαι λίγο και δεν ξέρω αν θα αντέξω τον πόνο.

Παλιά, το σχέδιο που ήθελα να κάνω ήταν δελφίνι ή πεταλούδα ή νεράιδα. Τώρα όμως έχω τρελαθεί με τον κλέφτη και τα χελιδόνια. Έχω βρει κάτι πανέμορφα σχέδια, αλλά τα έχουν κάνει σε σημεία που δεν θέλω να τα κάνω και δεν ξέρω αν θα ταίριαζαν κάπου άλλου. Παρακάτω έχω βάλει κάποια σχέδια που μου αρέσουν πολύ. 

Αυτό είναι το αγαπημένο μου, αλλά είναι αρκετά μεγάλο.
(via http://weheartit.com/entry/7445734#) 

(via http://www.free-tattoo.org/)

(via http://weheartit.com/entry/20673601/in-set/761936-cutee)

(via http://katiebarroso.tumblr.com/post/27358341301)

(via http://livefortodayairraaa.tumblr.com/post/35322992678/in-looooveee)

Read More »

Zumba-mania!

Από το Σεπτέμβριο έχω ξεκινήσει γυμναστήριο, προσπαθώ να πηγαίνω 3 φορές την εβδομάδα για να έχω μια συνεχή ροή του θέματος. Από τότε έχω κολλήσει με το Zumba. Είναι ένα είδος γυμναστικής που συνδυάζει χορό, γυμναστική και αερόβιο. Και όρεξη να μην έχω, όταν πάω για Zumba μου αλλάζει όλοι η διάθεση. Η δασκάλα που μας κάνει είναι η Χρύσα και είναι από τις πρώτες πιστοποιημένες Zumba Fitness Instructors στην Ελλάδα. Είναι πολύ ευχάριστος άνθρωπος και αυτό παίζει μεγάλο ρόλο, γιατί σου κάνει διάθεση να παρακολουθήσεις το μάθημα. Έχω κάνει και με άλλες μάθημα, αλλά δεν το ευχαριστιέμαι τόσο πολύ.

Το Zumba έχει γίνει αρκετά γνωστό το τελευταίο χρόνο, που και που γίνονται κάποιες εκδηλώσεις για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Είναι συνήθως 3ωρες μαραθώνιες εκδηλώσεις και με είσοδο γύρω στα 10 ευρώ. Εκεί μαζεύονται αρκετοί δάσκαλοι και κάνουν Zumba. Την Κυριακή που πέρασε είχε μια τέτοια εκδήλωση στη Σχόλη Μωραϊτη, δυστυχώς δεν μπόρεσα να πάω αλλά από ότι έμαθα έγινε χαμός. Δεν πειράζει την επόμενη φορά θα είμαι εκεί.

Read More »

The story so far

Είμαι 32 χρονών και γεννήθηκα στη Χαράρε της Ζιμπάμπουε, από Έλληνες γονείς, και ήρθα στην Αθήνα όταν ήμουν 5 χρονών.

Τελείωσα το Λύκειο και πήγα σε ιδιωτική σχολή για να γίνω γραφίστας. Δουλεύω από το 2000 αλλά από το Δεκέμβριο του 2011, είμαι άνεργη. Βλέπεις η εταιρία έπρεπε να κάνει περικοπές, γιατί πλέον δεν υπάρχουν τόσες πολλές δουλειές, λόγω της κρίσεις που υπάρχει αυτή τη στιγμή στη χωρά.

Μέσα από τις 4 εταιρίες που δούλεψα, γνώρισα πολλούς ανθρώπους. Κάποιους τους έκανα φίλους, κάποιους άλλους κολλητούς και με δύο κάναμε κουμπαριά. Επίσης σε μια από τις εταιρίες γνώρισα και τον σύζυγο μου, με τον οποίο παντρευτήκαμε πέρσι τον Ιούνιο.

Αυτό το καιρό, λόγω έλλειψης δουλειάς, ασχολούμαι με τα του σπιτιού (καθάρισμα, μαγείρεμα) και με χειροτεχνίες. Από μικρή μου άρεσε να κάνω χειροτεχνίες και για αυτό τώρα πάω σε μαθήματα για να μάθω τις διάφορες τεχνικές που υπάρχουν. Επίσης θέλω να αρχίσω και μαθήματα για web design, γιατί από αγγελίες μου βλέπω έχει μεγάλη ζήτηση.

Αυτά σε γενικές γραμμές, ελπίζω να συνεχίσω να μοιράζομαι τη ζωή μου σε αυτό το μικρό blog.

Read More »