My little blog: Καλοκαίρι

Ήρθαν και πέρασαν αυτές οι διακοπές τόσο γρήγορα που θα ήθελα και άλλο. Δύο εβδομάδες κάτω στο εξοχικό, στα Παναμπέλια, τελικά δεν μου έφτασαν και νομίζω ότι και για τον Φίλιππο δεν έφτασαν.

Πέρσι ήταν οι πρώτες διακοπές μας, οι 3 μας, δες εδώ. Φέτος ήταν οι πρώτες διακοπές μας οι 2 μας, εγώ και ο Φίλιππος. Ο Μάνος έπρεπε να φύγει για Αγγλία (σας χρωστάω ανάρτηση για αυτό).

Φόρτωσα το αυτοκίνητο Δευτέρα μεσημέρι, μετά το μεσημεριανό μας, και φύγαμε για το εξοχικό. Διάλεξα να φύγουμε μετά το μεσημεριανό για να κοιμηθεί ο Φίλιππος στο μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής, γιατί ως μικρός και περίεργος για τα πάντα θα με ρωτούσε για καθετί που θα έβλεπε και δεν ξέρω αν θα άντεχα και τις 3 ώρες του ταξιδιού. Ευτυχώς κοιμήθηκε γύρω στις 2 ώρες παρά κάτι και ξύπνησε λίγο μετά την Τρίπολη στη νέα γέφυρα στη Τσακώνα, που όταν την είδε το πρώτο πράγμα που μου είπε είναι "μαμά μια ρόδα".

Η γέφυρα που σας έλεγα. Μα δεν μοιάζει με ρόδα?

Φτάσαμε κατά τις 18:30 και μόλις είχα σηκωθεί οι γονείς μου από την απογευματινή σιέστα τους. Μέχρι να βγάλω τα πράγματα από το αυτοκίνητο και να τα τακτοποιήσω, ο Φίλιππος βρήκε την φουσκωτή πισίνα και ζήτησε από τον παππού να την φουσκώσει. Ευτυχώς που ο πατέρας μου έχει ένα κομπρεσέρ και έτσι μπόρεσε και τη φούσκωσε γιατί πέρσι τη φουσκώσαμε με τον Μάνο και μας βγήκαν λίγο τα πνευμόνια. Του έβγαλα τα ρούχα και μπήκε μέσα πριν καλά καλά γεμίσει με νερό. Έτσι βρήκα και εγώ την ευκαιρία να κάτσω δίπλα του και να ξεκουραστώ λιγάκι. Όταν γέμισε μέχρι το πρώτο χρώμα, σκέφτηκα ότι είναι καλή ιδέα να φέρω τα καπάκια που μου είχε στείλει η φίλη Ελένη από το "Καρυδότσουφλο", του έβαλα και τα παπάκια και ξεκίνησε το ψάρεμα. Μπορώ να πω ότι του άρεσε να ψαρεύει, αλλά περισσότερο του άρεσε να μας πιτσιλάει με τη απόχη.

Γενικά οι μέρες μας ήταν πλήρες. Ο μικρός ξύπναγε κάθε μέρα από τις 7:30 και ρώταγε που είναι ο παππούς. Να πω ότι στην Αθήνα ξυπνάει 9 με 9:30. Έβγαινε έξω πριν πιει γάλα και πριν αλλάξει πιτζάμες, και πήγαινε και βοήθαγε τον παππού με τον κήπο, πότισμα ή σκάλισμα ήταν αυτό. Ευτυχώς κοιμόταν το μεσημέρι κανένα 2ώρο, και μια μέρα κοιμήθηκε 3 ώρες που στο τέλος τον ξύπνησα εγώ γιατί φοβόμουν ότι το βράδυ δεν θα μου κοιμόταν. Το απόγευμα όταν έπεφτε ο ήλιος βγαίναμε έξω και παίζαμε. Έμαθε να κάνει και ποδήλατο. Το βράδυ πάντως έπεφτε ξερός.

Βοηθάει τον παππού να βάλει στην αποθήκη τον καταστροφέα
(δεν ξέρω αν λέγεται έτσι, αλλά εμείς έτσι το λέγαμε.)

Ο παππούς του μαθαίνει ποδήλατο.

Ώρα για λίγο διάβασμα.

Παίζοντας με του φακούς.

Ώρα για καλλιτεχνία, ζωγραφίζει με την σφουγγαρίστρα στην αυλή.

Μετά από το άδειασμα των χόρτων, επιστροφή μέσα στο καρότσι.

Πλέον κάνει μόνος του ποδήλατο.

Κάθε μέρα πηγαίναμε για παραλία. Ερχόταν και ο παππούς μαζί μας για να κάνει και αυτός μπάνιο, αλλά νομίζω και για να με βοηθάει με τα πράγματα που έπρεπε να κουβαλάω στη παραλία (ομπρέλα, τσάντα με τις πετσέτες, τσάντα με τα παιχνίδια και ένα μικρό ψυγιάκι για τα φρούτα και το νερό μας). Σε ευχαριστώ μπαμπά για αυτό.

Τις 2 πρώτες μέρες πήγαμε σε μια παραλία που είχε βότσαλα μέσα και έξω από την θάλασσα και ήταν λίγο απότομη. Μπορώ να πω ότι ο Φίλιππος δεν του πολύ άρεσε, γιατί την περισσότερη ώρα που ήμασταν μέσα ήθελε αγκαλιά, άσε που και εγώ δεν μπορώ το βότσαλο πονάνε οι πατούσες μου. Τις άλλες μέρες πηγαίναμε στα Περούλια, που ήταν και 10 λεπτά από το σπίτι, και έχει άμμο μέσα και έξω. Εκεί ο μικρός ξετρελάθηκε, κολυμπούσε για μια ώρα κάθε φορά και σπάνια ήθελε αγκαλιά, μόνο όταν έμπαινε νερό στο στόμα του, βλέπετε από την χαρά του που κολυμπούσε μόνος τους γέλαγε συνέχεια. Βγαίναμε για να φάει σταφύλια και για να παίξουμε με την άμμο και να φτιάξουμε ή καλύτερα να πω να φτιάξω καστράκια.

Το κάστρο που πρόλαβα να βγάλω φωτογραφία
πριν το κατεδαφίσει ο Φίλιππος.

Βοηθάει στο μάζεμα των σύκων.

Βόλτα στο λιμάνι του Άγιου Ανδρέα.

Το Σάββατο ξεκινήσαμε για μπάνιο, αλλά στο δρόμο μας έπιασε η βροχή και έτσι γυρίσαμε πίσω σπίτι. Εκεί βρήκα την ευκαιρία μιας και έκανε ζέστη να αφήσω να παίξει ο Φίλιππος με τη βροχή, κάτι που δεν έχει κάνει και μου άρεσε πολύ η ιδέα. Όταν του είπα αν θέλει να βγάλουμε τα ρούχα και να πάει να περπατήσει στη βροχή και να πλατσουρίζει στο νερό με κοίταζε λες και ήμουν τρελή. Βέβαια δεν είπε όχι και κατευθείαν έτρεξε, φώναξε και τον παππού να παίξει μαζί του. Κάποια στιγμή σταμάτησε λίγο η βροχή και γυρίζει στον παππού του και του λέει "παππού και άλλο βροχή".

Την Κυριακή ήρθε η αδερφή μου και ο αδερφός μου με τις κόρες του. Πήγαμε για μπάνιο στο Τσαπί, μια ώρα απόσταση από τα Παναμπέλια, μια παραλία με άμμο αλλά είχε καμία δεκαριά βάρκες αραγμένες. Ο Φίλιππος πέρασε πολύ ωραία, γιατί ήταν μαζί με τις ξαδέρφες του και κολυμπούσαν και παίζανε μαζί.

Μια πρωτότυπη ανεμοδούρα.

Μαστορεύουν τα ξαδέρφια.

Την Τετάρτη πήγαμε Καλαμάτα για να πάρουμε παπούτσια για τον Φίλιππο και μαζί με αυτό να πάει η μαμά μου στον οδοντίατρο. Αφήσαμε με την μαμά μου και ξεκίνησε η βόλτα μας. Πήγαμε και φάγαμε παγωτό μηχανής, στο οποίο ο Φίλιππος έγινε χάλια. Βέβαια γλύτωσαν τα ρούχα του από το παγωτό, αλλά δεν μπορώ να πω το ίδιο και για το πρόσωπο του. Ύστερα πήγαμε για τα παπούτσια και περπατήσαμε όλοι τη πλατεία μέχρι να φτάσουμε στο μαγαζί. Ο Φίλιππος βέβαια ήταν η καλύτερη του, γιατί ο παππούς τον έπαιρνε αρκετές φορές καβάλα στους ώμους του. Είδαμε το συντριβάνι που έχει η πλατεία και θέλαμε να πάμε να δούμε το Πάρκο του ΟΣΕ, αλλά μας έπιασε η ζέστη και έτσι προτιμήσαμε να κάτσουμε να πιούμε φρέσκο χυμό.

Την Πέμπτη βρεθήκαμε με τον νονά του Φίλιππου και τον Γιάννη και πήγαμε για μπάνιο. Κολυμπήσαμε, παίξαμε και φτιάξαμε ένα κάστρο. Η νονά μας είχε φέρει και μια αδιάβροχη φωτογραφική μηχανή ενός φίλου και έτσι βγάλαμε φωτογραφίες μέσα στο νερό, δεν τις έχω δει ακόμα γιατί είναι σε διακοπές αλλά ελπίζω να έχουν βγει ωραίες. Αφού παίξαμε όλοι μαζί με τη άμμο, αρχίσαμε να πεινάμε και έτσι πήγαμε σπίτι και ψήσαμε σουβλάκια.

Η νονά μας φωτογραφίζει το κάστρο μας
και εγώ εκείνη και τον Φίλιππο.

Το κάστρο μας.

Κοιτάζει την πανσέληνο με τα κιάλια.

Τις επόμενες δύο μέρες πήγα μόνη μου με τον Φίλιππο για μπάνιο, γιατί έπιασαν τον μπαμπά μου κάτι ζαλάδες και ήθελε να ξεκουραστεί. Πριν φύγουμε για την παραλία είπα στον Φίλιππο ότι δεν θα έρθει ο παππούς και στεναχωρήθηκε λιγάκι, και του είπα επίσης ότι θα πρέπει να βοηθήσει λίγο με τα πράγματα γιατί θα είμαι μόνη μου. Παρόλο που είχα άγχος ότι δεν θα τα καταφέρω, ο μικρός ήταν ένας κύριος. Και με άφησε να χαλαρώσω και λίγο στη παραλία.

Ώρα για selfie.

Στιγμή χαλάρωσης.

Την ημέρα της επιστροφής είχαμε λίγο δράματα, ο μικρός δεν ήθελε να φύγει και ήθελε να τον αφήσω με τον παππού. Αχ και να ήταν λίγο πιο μεγάλος και θα τον άφηνα. Να πω την αλήθεια και εγώ δεν ήθελα να φύγω. Πάλι φύγαμε μεσημέρι και κοιμήθηκε και τις 3 ώρες στο αμάξι. Μάλλον το βγήκε όλοι η κούραση μαζί.

Η δύση του ηλίου.

Αν και άργησα λίγο να γράψω αυτό το ποστ. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Φέτος ήταν οι πρώτες καλοκαιρινές διακοπές με τον μικρό Φίλιππο. Πέρσι δεν πήγαμε κάπου γιατί ήταν πολύ μικρός και επίσης δεν ήμασταν και εμείς σε θέση να πάμε. Πήγαμε για 2 εβδομάδες στο εξοχικό που έχει φτιάξει ο μπαμπάς μου, λίγο έξω από την Καλαμάτα, στον Άγιο Ανδρέα.

Μια εβδομάδα πριν φύγουμε, είχα ξεκινήσει να γράφω μια λίστα με το τι πράγματα θα πρέπει να πάρουμε μαζί μας, δικά μας και του μικρού, κάτι το οποίο κάνω πάντα και στις δικές μου διακοπές. Και η λίστα ήταν μεγάλη. Όταν την έδειξα στον Μάνο γέλασε και μου είπε ότι δεν παίζει να χωρέσουν στο αυτοκίνητο μας (ένα Citroen Saxo). Αλλά το αυτοκινητάκι μου, με έδειξε ασπροπρόσωπη. Χώρεσαν όλα και είχε χώρο και για άλλα. Να φανταστείτε ότι βάλαμε μέσα ένα παιδικό ποδήλατο (αυτό που το σπρώχνει ο γονιός), τη τσάντα με τα ρούχα το μικρού, το σάκο με τα δικά μας ρούχα, τη τσάντα με τα πράγματα της θάλασσας, μια ομπρέλα θαλάσσης, μια μεγάλη πλαστική σακούλα από γνωστό παιδικό κατάστημα, το οποίο είχε μέσα τις πάνες και τα μωρομάντηλα του μικρού, και ένα κουτί με διάφορα παιχνίδια. Α, και ένα μεγάλο ψυγείο για τη θάλασσα.

Περάσαμε πολύ ωραία και ο μικρός ξεσάλωσε και ευχαριστήθηκε πάρα πολύ. Δεν μπορώ να πω ότι εμείς ξεκουραστήκαμε, γιατί ο μικρός είναι στη φάση που δεν κάθεται πουθενά πάνω από 10 λεπτά και τρέχει συνέχεια. Εκεί που καθόταν και εμείς μαζί του, ήταν στην παραλία που έπαιζε με την άμμο. Κάθε μέρα φτιάχναμε κάστρα και τούνελ. Ευτυχώς η θάλασσα ήταν πολύ κοντά μας, 10 λεπτά απόσταση με το αυτοκίνητο, και έτσι πηγαίναμε κάθε μέρα. Γυρίζαμε το μεσημέρι κατά τις δυόμιση για να κάνουμε ντους, να φάμε και να κοιμηθούμε. Και το απόγευμα παιχνίδι και κυνηγητό.

Έκανε και την πρώτη του φίλη. Τη γνωρίσαμε στη θάλασσα και κανονίζαμε κάθε μέρα ραντεβού για να παίξουν. Είναι δύο χρόνια μεγαλύτερη μας και το όνομα της Ειρήνη. Ένα πολύ γλυκό και καλό κοριτσάκι.

Ο μικρός είδε πράγματα που εδώ στην Αθήνα θα ήταν λίγο δύσκολο να δει. Τη δεύτερη μέρα που ήμασταν στο σπίτι, ο παππούς μας έφτιαχνε το κήπο και είχε έρθει ένα τρακτέρ. Ο μικρός ξετρελάθηκε και ήθελε να πάει, αλλά με το που τον πήρε ο παππούς αγκαλιά και ανέβηκαν πάνω άρχισε να ψευτοκλαίει και να θέλει να κατέβει. Μετά από αυτό, βέβαια, ήθελε να ξαναπάει, αλλά με το που τον πήγαινα γκρίνιαζε. Είδαμε επίσης κότες και κατσίκες, τις οποίες τις φωνάζαμε και τις ταΐζαμε χορταράκια. Ήταν μια κατσίκα που τσακωνόταν συνέχεια με τα άλλα και ήθελε συνέχεια εκείνη να τρώει. Ο Φίλιππος δεν του άρεσε αυτή και προσπαθούσε να ταΐσει τις άλλες.