Οι πρώτες καλοκαιρινές διακοπές με τους 3 μας

Αν και άργησα λίγο να γράψω αυτό το ποστ. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Φέτος ήταν οι πρώτες καλοκαιρινές διακοπές με τον μικρό Φίλιππο. Πέρσι δεν πήγαμε κάπου γιατί ήταν πολύ μικρός και επίσης δεν ήμασταν και εμείς σε θέση να πάμε. Πήγαμε για 2 εβδομάδες στο εξοχικό που έχει φτιάξει ο μπαμπάς μου, λίγο έξω από την Καλαμάτα, στον Άγιο Ανδρέα.

Μια εβδομάδα πριν φύγουμε, είχα ξεκινήσει να γράφω μια λίστα με το τι πράγματα θα πρέπει να πάρουμε μαζί μας, δικά μας και του μικρού, κάτι το οποίο κάνω πάντα και στις δικές μου διακοπές. Και η λίστα ήταν μεγάλη. Όταν την έδειξα στον Μάνο γέλασε και μου είπε ότι δεν παίζει να χωρέσουν στο αυτοκίνητο μας (ένα Citroen Saxo). Αλλά το αυτοκινητάκι μου, με έδειξε ασπροπρόσωπη. Χώρεσαν όλα και είχε χώρο και για άλλα. Να φανταστείτε ότι βάλαμε μέσα ένα παιδικό ποδήλατο (αυτό που το σπρώχνει ο γονιός), τη τσάντα με τα ρούχα το μικρού, το σάκο με τα δικά μας ρούχα, τη τσάντα με τα πράγματα της θάλασσας, μια ομπρέλα θαλάσσης, μια μεγάλη πλαστική σακούλα από γνωστό παιδικό κατάστημα, το οποίο είχε μέσα τις πάνες και τα μωρομάντηλα του μικρού, και ένα κουτί με διάφορα παιχνίδια. Α, και ένα μεγάλο ψυγείο για τη θάλασσα.

Περάσαμε πολύ ωραία και ο μικρός ξεσάλωσε και ευχαριστήθηκε πάρα πολύ. Δεν μπορώ να πω ότι εμείς ξεκουραστήκαμε, γιατί ο μικρός είναι στη φάση που δεν κάθεται πουθενά πάνω από 10 λεπτά και τρέχει συνέχεια. Εκεί που καθόταν και εμείς μαζί του, ήταν στην παραλία που έπαιζε με την άμμο. Κάθε μέρα φτιάχναμε κάστρα και τούνελ. Ευτυχώς η θάλασσα ήταν πολύ κοντά μας, 10 λεπτά απόσταση με το αυτοκίνητο, και έτσι πηγαίναμε κάθε μέρα. Γυρίζαμε το μεσημέρι κατά τις δυόμιση για να κάνουμε ντους, να φάμε και να κοιμηθούμε. Και το απόγευμα παιχνίδι και κυνηγητό.

Έκανε και την πρώτη του φίλη. Τη γνωρίσαμε στη θάλασσα και κανονίζαμε κάθε μέρα ραντεβού για να παίξουν. Είναι δύο χρόνια μεγαλύτερη μας και το όνομα της Ειρήνη. Ένα πολύ γλυκό και καλό κοριτσάκι.

Ο μικρός είδε πράγματα που εδώ στην Αθήνα θα ήταν λίγο δύσκολο να δει. Τη δεύτερη μέρα που ήμασταν στο σπίτι, ο παππούς μας έφτιαχνε το κήπο και είχε έρθει ένα τρακτέρ. Ο μικρός ξετρελάθηκε και ήθελε να πάει, αλλά με το που τον πήρε ο παππούς αγκαλιά και ανέβηκαν πάνω άρχισε να ψευτοκλαίει και να θέλει να κατέβει. Μετά από αυτό, βέβαια, ήθελε να ξαναπάει, αλλά με το που τον πήγαινα γκρίνιαζε. Είδαμε επίσης κότες και κατσίκες, τις οποίες τις φωνάζαμε και τις ταΐζαμε χορταράκια. Ήταν μια κατσίκα που τσακωνόταν συνέχεια με τα άλλα και ήθελε συνέχεια εκείνη να τρώει. Ο Φίλιππος δεν του άρεσε αυτή και προσπαθούσε να ταΐσει τις άλλες.

Τι δημιουργεί η φύση και ο ήλιος.

Το τρακτέρ που σας έλεγα.

Σε αυτή τη παραλία ήμασταν κάθε μέρα, Περούλια Μεσσηνίας.

Αγαπημένη μας ασχολία να μπαίνουμε στο αυτοκίνητο
του παππού και θείου και να πειράζουμε ότι μπορούμε.

Φτιάχνουμε καστράκι με τη μαμά.

Με τον μπαμπά.

Κάστρο Νο 1.

Κάστρο Νο 2.

Κάστρο Νο 3.

Αυτό είναι το ποδήλατο μας και η κατσίκα με τα χόρτα στο στόμα
είναι αυτή που δεν άφηνε τις άλλες να φάνε.

Τα υπέροχα χρώματα που βλέπαμε κάθε απόγευμα
που έφευγε ο ήλιος.