Σαν σήμερα πριν 1 χρόνο ήρθαμε για μόνιμα στην Αγγλία. Το πότε πέρασε αυτός ο χρόνος ούτε που το κατάλαβα και νομίζω ότι ο Μάνος και ο Φίλιππος θα έχουν να πουν το ίδιο.
Ένας χρόνος με πολλά νέα πράγματα και νέες φιλίες. Μέρες που περνούσαν τόσο γρήγορα, που έλεγα ότι δεν προλαβαίνω να κάνω αυτά που θέλω. Αλλά και μέρες που δεν περνούσαν εύκολα γιατί σκεφτόμουν τους δικούς μου πίσω στην Ελλάδα και το πόσο μου λείπουν. Όμως κοιτάζω όλα αυτά που έχουμε κάνει εδώ και λέω ότι είμαστε μια χαρά. Δεν είναι εύκολο να αλλάζεις έτσι τη ζωή σου και ευτυχώς που έχουμε τους δικούς μας (γονείς και φίλους) που μας στηρίξανε και μας στηρίζουν πολύ. Η ψυχολογία παίζει μεγάλο ρόλο σε όλο αυτό.
Την ημέρα που ήρθαμε οι Άγγλοι γιορτάζουν τον Γκάι Φωκς. Είχε παντού πυροτεχνήματα και η θεά από το αεροπλάνο ήταν απίστευτη. Ε λοιπόν, φέτος μας κάλεσαν κάποιοι φίλοι να το γιορτάσουμε με πυροτεχνήματα στο πάρκο μας. Και έτσι είχα και εγώ την ευκαιρία να γιορτάσω τον 1 χρόνο που είμαστε εδώ. Τι σύμπτωση όμως, ε;
Και συνεχίζουμε με την επόμενη ανάρτηση πρόσκληση της Αντωνίας. Αυτή τη φορά έχει να κάνει με τα παιδιά μας και τι θέλουμε να τους "μάθουμε".
Είναι τόσα που πράγματα που περνούν από το μυαλό που θέλω να του μάθω, αλλά αφού ζήτησε τρία, τρία θα βάλω.
Να κυνηγάει τα όνειρα του και να μην τα παρατάει στις πρώτες αναποδιές. Μακάρι να του έρθουν όλα εύκολα και να μην δυσκολευτεί στη ζωή του, αλλά αν δυσκολευτεί να συνεχίσει να προσπαθεί.
Η γνώμη των άλλων δεν πρέπει να έχει μεγάλη επιρροή επάνω του. Να δέχεται την γνώμη τους, αφού τη έχει ζητήσει, αλλά να κρίνει εκείνος αν θα την ακολουθήσει.
Άλλη μια ανάρτηση που μας κάλεσε η Αντωνία να πάρουμε μέρος. Τώρα έχει να κάνει με 5 πράγματα που μου αρέσουν πάνω μου.
Να πω την αλήθεια ότι πάντα είχα ένα θέμα με τον εξωτερικό μου εαυτό, όλο και κάτι δεν μου άρεσε, αλλά με τα χρόνια έμαθα να τον αγαπώ. Να φανταστείς όταν ο αδερφός μου σκεφτόταν τη ειδικότητα θα έπαιρνε στην ιατρική, σκεφτόμουν τι καλά θα ήταν να γίνει πλαστικός χειρούργος ώστε να μου αλλάξει κάποια πράγματα.
Για να πάμε να δούμε ποια είναι αυτά τα 5 που μου αρέσουν:
1. Τον μεταβολισμό μου. Έχω ένα πολύ καλό μεταβολισμό γιατί μπορώ να φάω ότι θέλω και να μην πάρω κιλό. Μικρή ήμουν τόσο αδύνατη που η γονείς μου με τρέχανε σε γιατρούς και για εξετάσεις για να δουν γιατί δεν έπαιρνα κιλά. Αφού δεν βρήκαν, τίποτα αποφάσισαν να σταματήσουν και να δεχτούν ότι έτσι είμαι. Βέβαια γύρω στα 30 μου, πήρα απότομα 10 κιλά (ήταν η εποχή μου γνώρισα στον Μάνο) αλλά και πάλι από τότε δεν έχω πάρει άλλα κιλά.
2. Τα χέρια μου. Μου αρέσουν τα μακριά μου δάχτυλα και τα νύχια μου, γιατί η βάση τους είναι μεγάλη και όταν μου τα βάφει η καλή μου φίλη μπορεί να κάνει ότι σχέδιο θέλει και να φαίνεται ωραίο και εντυπωσιακό.
3. Είμαι δοτική. Για τους δικούς μου αλλά και τους φίλους μου μπορεί να κάνω τα πάντα. Μου αρέσει να δίνω και να βοηθάω όπου μπορώ. Είναι χαρά μου να μπορώ να βοηθήσω σε κάτι.
4. Είμαι έμπιστη. Μπορείς να εμπιστευτείς το μυστικό σου μαζί μου και να είσαι σίγουρη ότι δεν θα το μάθει κανείς.
5. Είμαι multitasking. Μπορώ να κάνω πάνω από 2 πράγματα μαζί και μην υστερούν σε τίποτα. Αυτό με έχει βοηθήσει πολύ πάνω στη δουλειά μου.
Αυτα ήταν τα 5 πράγματα που μου αρέσουν πάνω μου, μπορώ να πω ότι τα πρώτα 3 τα βρήκα πολύ εύκολα μετά από αυτά ήθελε λίγο σκέψη.
Άλλη μια πρό(σ)κληση ανεβαίνει στο μπλογκ μου. Αυτή τη φορά με προσκάλεσε η φίλη μου η Αντωνία. Αφορά τα αγαπημένα μου πράγματα, είναι κάπως δύσκολο αλλά θα τη κάνω τη δοκιμή.
Πάμε να δούμε τις ερωτήσεις και απαντήσεις μου.
Αγαπημένος πίνακας ζωγραφικής:
Έχω δύο αγαπημένους πίνακες και τους έχω θαυμάσει και τους δυο σε μουσείο. Ο πρώτος είναι του Βίνσεντ Βαν Γκογκ "Άνθη αμυγδαλιάς", που βρίσκεται στο Μουσείο Βαν Γκογκ, στο Άμστερνταμ και το οποίο το έχω σε κάδρο στο σπίτι μου.
Λεπτομέρειες για τον πίνακα: Μεγάλα ανθισμένα κλαδιά όπως αυτό εναντίον ενός μλπε ουρανού ήταν ένα από τα αγαπημένα θέματα του Βαν Γκογκ. Τα λουλούδια της ανθισμένης αμυγδαλιάς νωρίς την άνοιξη συμβολίζουν τα σύμβολα της νέας ζωής. Ο πίνακας ήταν δώρο για τον αδερφό του Theo και την νύφη του Jo, που μόλις είχαν γεννήσει ένα αγοράκι, τον Vincent Willem. Στην επιστολή που ανγγέλει τη νέα άφιξ, Theo έγραψε "Όπως σου είπαμε, θα τον ονομάσουμε μετά από εσένα και εγώ κάνω ευχή να είναι τόσο αποφασισμένος και θαρραλέος όσο εσύ". Δεν ήταν έκπληξη ότι αυτό το έργο έμεινε και πιο κοντά στις καρδιές της οικογένειας Βαν Γκογκ. Ο Vincent Willem ήταν αυτόςπου ίδρυσε το Μουσείο Βαν Γκογκ.
"Lincoln in Dalivision", Σαλβαδόρ Νταλί, 1977, Θέατρο Μουσείο Νταλί, στη πόλη Φιγέρας στην Ισπανία.
Λεπτομέρειες για τον πίνακα: Για άλλη μια φορά το Νταλί παρουσιάζει την ιδέα της διπλής εικόνας με ένα νέο τρόπο. Από κοντά μπορείς να δεις τη Gala που μελετά τη Μεσόγειο Θάλασσα, αλλά όταν κοιταχτεί από απόσταση 20 μέτρων εμφανίζεται το πορτρέτο του Αβραάμ Λίνκολν, όπως είναι στο χαρτονόμισμα των πέντε δολαρίων. Χρησιμοποιεί την τεχνική που ονομάζεται φωτομοζαϊκή, όπου πολλές μικρότερες εικόνες ή μπλοκ χρωμάτων χρησιμοποιούνται για να δημιουργήσουν μια αναγνωρίσιμη εικόνα όταν κοιταχτεί από απόσταση.
Αγαπημένη ταινία:
Έχω αρκετές, αλλά πιο αγαπημένη είναι το "Απέραντο Γαλάζιο" (Le Grand Bleu).
Αγαπημένο βιβλίο:
Ούτε εδώ μπορώ αν δώσω μια απάντηση. "Η Σκιά του Ανέμου", του Κάρλος Ρουίθ Θαφόν. "Ο Μπρούτζινος Καβαλάρης", της Πωλλίνα Σίμονς. Η Τριλογία του Άρχοντα των δαχτυλιδιών, του Tolkien J.R.R.
Αγαπημένος συγγραφέας:
Γενικά δεν έχω κάποιον αγαπημένο συγγραφέα, αλλά θα πω τον Tolkien J.R.R..
Αγαπημένο κομμάτι κλασσικής μουσικής:
Έχω αρκετά αλλά σίγουρα θα πω του Wolfgang Amadeus Mozart, το "Türkischer Marsch". Διαλέγω αυτό γιατί όταν ήμουν μικρή έκανα μαθήματα για αρμόνιο και αυτό το είχα παίξει στο ωδείο σε μια εκδήλωση που κάναμε.
Αγαπημένο τραγούδι:
Δεν παίζει να απαντήσω σε καμιά ερώτηση με μια μόνο απάντηση. Πολλά και αγαπημένα τραγούδια μου έρχονται στο μυαλό μου, από Phil Collins, Depeche Mode, Ελευθερία Αρβανιτάκη και πολλά άλλα. Για τώρα θα πω το τραγούδι που έπαιξε στο γάμο μου την ώρα μου κόβαμε τη τούρτα, και είναι από το ελληνικό συγκρότημα GAD, το "Waves".
Αγαπημένο πρόσωπο:
Υπάρχει κάποια που σε αυτή την ερώτηση να έδωσε απάντηση μόνο ένα πρόσωπο. Ε λοιπόν και εδώ έχω να γράψω πολλά πρόσωπα. Ο γιος μου. Ο άντρας μου. Οι γονείς και τα αδέρφια μου.Οι συγγενείς μου. Οι βαφτιστήρες μου. Τα κουμπαράκια μου. Οι φίλοι μου.
Αγαπημένη μυρωδιά:
Η μυρωδιά της θάλασσας. Η μυρωδιά του γιασεμιού. Η μυρωδιά του γιου μου μόλις έχει βγει από το μπάνιο.
Αγαπημένο φυσικό τοπίο:
Η θάλασσα και ακόμα καλύτερα όταν τα δέντρα φτάνουν μέχρι την ακτή.
Αγαπημένη θάλασσα που κολύμπησα:
Αντίπαξοι και Μαλδίβες. Γενικά αυτό το υπέροχο γαλάζιο-τιρκούαζ χρώμα.
Αγαπημένος τόπος προορισμού:
Μαλδίβες και Σαντορίνη.
Αγαπημένος τόπος που θα ήθελα να επισκεφθώ:
Νέα Υόρκη, Ντουμπάι, Ισλανδία, Μαϊάμι και πολλά άλλα.
Αγαπημένο φαγητό:
Λαζάνια της μαμάς μου.
Αγαπημένο γλυκό:
Τρουφάκια και κέικ σοκολάτας.
Αγαπημένη συνήθεια:
Οι χειροτεχνίες.
Αγαπημένη εποχή:
Με σιγουριά θα πω το Καλοκαίρι. Θέλω ζέστη παιδί μου, δεν μπορώ το κρύο.
Μου φάνηκε αρκετό δύσκολο να διαλέξω, αλλά τα κατάφερα.
Κλείσαμε ένα μήνα στο νέο μας ξεκίνημα. Ένα μήνα στη νέα μας ζωή και μπορώ να πω ότι προσαρμοστήκαμε αρκετά εύκολα, πιο εύκολα από ότι το περίμενα. Μπορεί να είναι ότι είμαστε πάλι μια οικογένεια και ότι δεν ζούμε μέσα σε μια μιζέρια και στο πώς θα μπορέσουμε να κάνουμε πράγματα για τον μικρό ή για εμάς.
Ο Φίλιππος το έχει πάρει μια χαρά, το οποίο δεν περίμενα να το πάρει και αλλιώς μιας και είναι ακόμα μικρός για να καταλάβει και σχολείο δεν έχει ξεκινήσει ακόμα. Με τον μπαμπά του είναι κολλημένος και δικαιολογημένα, μιας και δεν τον είχε κοντά του 3 μήνες. Τώρα τις τελευταίες μέρες σαν αν ζητάει τον παππού του και να θέλει να πάει να παίξει μαζί του.
Όσο για μένα, το έχω πάρει πολύ καλά το θέμα. Είχα ένα φόβο με τον καιρό και το κρύο, μιας και γενικά είμαι κρυουλιάρα, αλλά ένα έχω να πω ότι το κρύο εδώ είναι αρκετά διαφορετικό από της Ελλάδας. Δεν έχει χρειαστεί να ντυθώ πιο βαριά από ότι θα ντυνόμουν στην Ελλάδα. Το μόνο που φοράω συνέχεια όταν βγαίνω είναι γάντια, γιατί τα χέρια μου έχουν γίνει πολύ άγρια.
Το σπίτι το έχω λατρέψει. Είναι σε μια πολύ ήσυχη γειτονιά με πάρκο στα 20 βήματα. Το κέντρο της πόλης είναι γύρω στα 10 λεπτά με τα πόδια και έχει τα πάντα. Έχουμε αρκετά σούπερ μάρκετ γύρω μας, περίπου 5 με 10 λεπτά με το αυτοκίνητο. Τα μαγαζιά είναι ανοιχτά κάθε μέρα, μέσα στην εβδομάδα κλείνουν στις 17:30, το Σάββατο κλείνουν στις 18:00 και την Κυριακή ανοίγουν στις 10:30 και κλείνουν στις 16:30. Έχουμε θέατρο και σινεμά. Α, και ένα μουσείο για παιδιά. Νομίζω ότι ο Μάνος έκανε πολύ καλή επιλογή και σε σπίτι και σε περιοχή.
Το πάρκο κοντά στο σπίτι μας.
Η παιδική χαρά.
Φυσικά μου λείπουν οι δικοί μου, αλλά πιστεύω ότι τελικά κάναμε καλά που φύγαμε.Είναι πιο ανθρώπινα τα πράγματα εδώ, έχουμε πιο πολλές επιλογές. Και όταν μπορέσω να βρω και εγώ μια δουλίτσα θα είμαστε ακόμα καλύτερα.
Το θέατρο.
Το θέατρο από άλλη πλευρά.
Η εκκλησία, που έρχεται Έλληνας παπάς και κάνει λειτουργία κάποιες φορές.
Μια νέα πρόκληση προστίθεται στη λίστα μου για φέτος και είναι αυτή της μετακόμισης στην Αγγλία.
Ναι, καλά διαβάσατε. Μετακόμιση για μια νέα αρχή, για μια άλλη ποιότητα ζωής.
Έχω καιρό που θέλω να γράψω αυτό το ποστ, αλλά δεν το έχω κάνει για διάφορους λόγους, και ο πρώτος και καλύτερος είναι για το μάτι. Θα μου πείτε πιστεύεις σε αυτό, και θα σας πω ότι ναι πιστεύω. Υπάρχουν πολύ εκεί έξω που θέλουν το "κακό" του άλλου, γιατί απλά δεν είναι αυτοί καλά.
Είναι ένα ρίσκο, αλλά και μια μεγάλη ευκαιρία για εμάς. Όσοι μας γνωρίζουν καλά, ξέρουν ότι τα τελευταία 4 χρόνια δεν ήταν εύκολα για εμάς.
Ο Μάνος βρήκε μια πολύ καλή επαγγελματική ευκαιρία και είπαμε να το δοκιμάσουμε. Είμαστε ακόμα μικροί σε ηλικία και ο Φίλιππος είναι στη καλύτερη δυνατή ηλικία για κάτι τέτοιο, μιας και παιδικό δεν έχει ξεκινήσει ακόμα.
Συναισθήματα ανάμικτα. Χαράς και λύπης μαζί. Χαράς γιατί είναι για το καλύτερο. Λύπης που θα είμαι μακριά από τους δικούς μου και τους φίλους μου. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο, το έχω ξαναπεί αυτό.
Πάντως είναι λες και κάνει κύκλους η ζωή. Την ίδια απόφαση πήρε ο πατέρας μου όταν ήταν νέος. Έφυγε από την Αθήνα και πήγε στο Χαράρε της Ζιμπάμπουε, μόνος του και χωρίς πολλά πράγματα μαζί του. Άφησε εδώ γονείς και αδέρφια και πήγε για να κάνει μια νέα αρχή και ναι τα κατάφερε μια χαρά. Γύρισε μετά από 14 χρόνια με την δικιά του οικογένεια σε μια καλύτερη Ελλάδα. Θέλω να πιστεύω ότι και εμείς θα μπορέσουμε να γυρίσουμε πίσω κάποια στιγμή σε καλύτερες συνθήκες.
Με αφορμή την ανάρτηση που έκανε η Μαρίνα από το "Little Box of Luv" είπα να γράψω και εγώ 59 + 1 τυχαία πράγματα για μένα.
Γεννήθηκα το 1979.
Γεννήθηκα στο Χαράρε της Ζιμπάμπουε, και όχι δεν είμαι μαύρη. Σε όσους του έλεγα η απορία τους ήταν γιατί δεν είμαι μαύρη.
Ήρθαμε στην Αθήνα όταν ήμουν 5 χρονών.
Είμαι η μικρότερη από τα 3 αδέρφια.
Είμαι Παρθένος στο ζώδιο με ωροσκόπο Καρκίνο, και μπορώ να πω ότι με αντιπροσωπεύει αρκετά.
Έχω τρελή αδυναμία στον μπαμπά μου.
Έχω ένα γιο, που το Νοέμβριο θα γίνει 3 χρονών.
Στην εγκυμοσύνη έβαλα μόνο 4 κιλά, γιατί εμφάνισα διαβήτη κύησης και ήμουν σε διατροφή.
Τρελαίνομαι για χειροτεχνίες και κατασκευές.
Με έχουν βάφτιση Αναστασία αλλά με φωνάζουν Τέσση.
Αγαπημένη εποχή το Καλοκαίρι.
Μου αρέσει η σοκολάτα και ότι έχει σχέση με αυτή.
Στο γυμνάσιο ήμουν σε ομάδα βόλεϋ.
Όταν κανονίζω για καφέ, εγώ θα παραγγείλω οτιδήποτε άλλο εκτός από καφέ.
Πάντα θα παίζει μουσική στο σπίτι, στο γραφείο, στο αυτοκίνητο.
Πριν γίνω γραφίστρια ήταν να γίνω αεροσυνοδός, αλλά επειδή έχω μυωπία (μικρή βέβαια) δεν πήγα.
Μου αρέσουν τα ταξίδια και μακάρι να μπορέσω να κάνω και άλλα.
Πριν γνωρίσω τον Μάνο ήμουν 45 κιλά (ψιλή και αδύνατη), μετά πήρα 10 κιλά μέσα σε ένα μήνα. Καλά και τώρα θα μπορούσα να πάρω κανένα κιλό παραπάνω, αλλά έλα που δεν μπορώ. Φταίει ο καλός μεταβολισμός μου.
Είμαι άνθρωπος που δίνω ότι μπορώ σε φίλους μου.
Στη ντουλάπα μου θα δεις όλα τα χρώματα του ουράνιο τόξου, εκτός από το μαύρο. Μέχρι και πριν από 8 χρόνια δεν είχα ούτε ένα μαύρο ρούχο, τώρα έχω 4.
Σκέφτομαι πολύ τα πράγματα, μη σου πω και αρκετές φορές υπερβολικά πολύ, κάτι που δεν είναι καλό.
Είμαι αρκετά αγχώδεις άνθρωπος, μέχρι σε σημείο να πιάνει το στομάχι μου και να χρειαστεί να πάρω Zantac.
Μου αρέσει να βγάζω φωτογραφίες. Θα ήθελα να έχω περισσότερες φωτογραφίες από εμένα, αλλά νομίζω ότι δεν έχω και πολύ φωτογένεια.
Δεν μου αρέσει να μετακινούν τα πράγματα μου, αφού έλεγα στη μαμά μου να μην μπαίνει στο δωμάτιο μου να το καθαρίζει.
Δεν είμαι πρωινός άνθρωπος, αφού και στη δουλειά που πρέπει να ξυπνήσω νωρίς σηκώνομαι μόνο με την σκέψη ότι θα γυρίσω το απόγευμα να κοιμηθώ. Βέβαια όλο αυτό πριν τον Φίλιππο, τώρα δεν παίζει κάτι τέτοιο.
Εκνευρίζομαι με τη αδικία και την αχαριστία, και ειδικά όταν ο άλλος το δείχνει πολύ.
Μικρή δεν μιλήσου καθόλου όταν είχα κάποιο πρόβλημα, τώρα προσπαθώ και μιλάω.
Ότι με ενοχλεί το κρατάω μέσα μου μέχρι να σκάσω κι αν σκάσω δεν θες να είσαι εκεί.
Μου αρέσουν οι βόλτες, δεν μπορώ να κάθομαι στο σπίτι εκτός από τις βροχερές μέρες που εκεί θέλω να είμαι σπίτι κάτω από το πάπλωμα μου.
Το blog το ξεκίνησα γιατί είχα πολύ ελεύθερο χρόνο στα χέρια μου εκείνη την εποχή, βλέπεις ήμουν άνεργη. Τώρα το βλέπω σαν ένα ημερολόγιο και γράφω τις διάφορες στιγμές μου με τον μικρό και όχι μόνο.
Μου αρέσει να χορεύω, κάτι που μου έχει λείψει.
Από τότε που ξεκίνησα τη γυμναστική έχω δει διαφορά στον εαυτό μου.
Δεν μπορώ πλέον να πάω για ψώνια μόνη μου, θέλω να έρχεται και ο Μάνος μαζί μου για να μου πει τη γνώμη του.
Αγαπημένο φαγητό μου τα λαζάνια της μαμάς μου.
Προτιμώ να φτιάχνω γλυκά παρά φαγητό.
Αγαπημένο ζώο, το δελφίνι.
Σειρές που βλέπω είναι "Τα Φιλαράκια" και το "Big Bang Theory" και γενικά προτιμώ ξένες σειρές και ταινίες.
Αγαπημένη γιορτή τα Χριστούγεννα.
Πιστεύω στο ότι "Όλα γίνονται για κάποιο λόγο".
Μέχρι και το Λύκειο δεν φορούσα φούστες ή φορέματα.
Το πιο extreme που έχω κάνει στα μαλλιά μου είναι να τα κάνω φόρμα.
Δεν μπορώ τα φίδια, ανατριχιάζω και μόνο στη σκέψη.
Μερικές φορές μπορεί να μιλήσω απότομα και παρεξηγούμαι.
Με τα χρόνια η υπομονή μου χάνεται. Μικρή είχα πάρα πολύ, γαϊδουρινή μπορώ να πω.
Πιστεύω στο "μάτι".
Είμαι καλή στο multitasking.
Δεν μου αρέσει να αργώ στα ραντεβού μου, αλλά τώρα με τον μικρό δεν τα καταφέρνω πάντα.
Πρέπει να φάω πρωινό, αλλιώς η μέρα δεν ξεκινάει καλά. Και γενικά με το φαγητό έχω μια ιδιαίτερη σχέση κι ας μη μου φαίνεται.
Δεν είμαι άνθρωπος που πηγαίνω στην εκκλησία κάθε Κυριακή, αλλά όταν πηγαίνω νιώθω ένα ευχάριστο συναίσθημα. Πιστεύω ότι υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από εμάς.
Θέλω να κάνω ένα tatoo αλλά δεν έχω βρει ένα σχέδιο που να μου αρέσει και επίσης φοβάμαι πολύ.
Αν μυρίσω αγγούρι ή αυγό θα το ζηλέψω και θα θέλω να φάω και εγώ.
Μικρή δεν μου άρεσε καθόλου να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά, τώρα είναι η καλύτερη μου.
Δεν μου αρέσουν τα θρίλερ και μετά από το τελευταίο που είχα δει είπα ότι δεν πρόκειται να ξαναδώ.
Είχα κάνει 2 ράμματα κάνω από το σαγόνι μου όταν ήμουν στη πρώτη δημοτικού. Με είχαν σπρώξει και έπεσα πάνω σε ένα τσιμεντόλιθο.
Μου αρέσει να γνωρίζω καινούργιο κόσμο που είναι ο εαυτός τους.
Μου αρέσει να φοράω τις πιτζάμες μου όλη μέρα στο σπίτι.
Αγαπημένα λουλούδια, οι ορχιδέες.
Όταν έχω άγχος ή βαριέμαι πειράζω τα νύχια μου και τις παρανυχίδες. Κάνω μεγάλες προσπάθειες να μην τα πειράζω.
Έχω γραφτεί μια φορά στο ποινολόγιο του σχολείου, γιατί μπήκα από το παράθυρο για να προλάβω θρανίο την πρώτη μέρα στο σχολειό. Αυτό ήταν 3η Γυμνασίου.
Από μικρή τρελαίνομαι για το νερό και ότι έχει σχέση με αυτό.
Ζορίστηκα λιγάκι γιατί τελικά δεν ήταν και πολύ εύκολο να βρω τόσα τυχαία πράγματα για μένα.
Με το φαγητό έχω ένα θέμα. Όποιος με ξέρει καιρό, ξέρει ότι δεν μοιράζομαι και πολύ εύκολα το φαγητό που έχω βάλει στο πιάτο μου ή που έχω παραγγείλει. Μετά από ένα "σκηνικό" στη παλιά μου δουλειά που κάποιος δεν είχε παραγγείλει και ενώ τον είχαμε ρωτήσει αν θέλει κάτι και είχε πει "όχι". Αλλά με το που ήρθε το φαγητό σηκώθηκε από το γραφείο του και ήρθε και βούτηξε ένα σουβλάκι-ξυλάκι, ευτυχώς όχι από τα δικά μου. Μετά από αυτό με κοίταξε το "βαφτιστήρι" μου και γέλασε, και είπε το θεϊκό "Joey doesn't share food". Αυτό ήταν κάθε φορά που θα παραγγέλναμε, θα μου το πέταγε.
Δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου ότι μετά από περίπου 10 χρόνια θα μοιραζόμουν το φαγητό μου με τον μικρό μου Φίλιππο. Υπάρχουν φορές που μπορεί να έχει φάει του σκασμού, και να με δει να τρώω κάτι και να έρθει να μου το φάει. Ή να τρώω πίτα και να θέλει να φάει μόνο το φύλλο, κάτι που μου αρέσει πολύ στις πίτες, γι' αυτό και ψάχνω τις γωνίες.
Αυτή η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στο "βαφτιστήρι" μου Χάρη. Είδες, μπορώ να μοιραστώ το φαγητό μου. ;-p
Έφυγε το 2013, ήταν μια χρονιά με πολλές στιγμές, κάποιες πολύ καλές και κάποιες που απλά θέλω να τις ξεχάσω.
Το 2013, αν και κάποιοι θα λέγανε ότι είναι γρουσούζικη χρονιά λόγω του 13, για εμένα ήταν η χρονιά που στις αρχές έμαθα ότι ήμουν έγκυος και στο τέλος γέννησα τον μικρό μου πρίγκιπα. Αυτή ήταν και η καλύτερη στιγμή του 2013.
Από δουλειά τίποτα σπουδαίο. Έπιασα δουλειά σε μια τοπική εφημερίδα, αλλά με το που έκλεισα ένα μήνα έφυγα γιατί δεν άντεξα άλλο με το να με κατηγορούν συνέχεια ότι δεν έκανα σωστά την δουλειά μου. Μετά από αυτό πήγαινε κάποιες φορές και βοηθούσα κάποιους φίλους όταν είχαν πολύ δουλειά και δεν προλάβαιναν να την κάνουν. Να βράσω την ανάπτυξη που έλεγαν ότι θα είχαμε μέσα στο 2013.
Ευτυχώς, μπορέσαμε και πήγαμε κάποιες μέρες διακοπές, μια στην Καλαμάτα και μια στη Άκολη, να είναι καλά ο αδερφός μου και ο Χάρης, αντίστοιχα, που μας φιλοξένησαν και δεν χρειάστηκε να πληρώσουμε για δωμάτιο. Περάσαμε πολύ ωραία και τους ευχαριστούμε πολύ.
Τις άσχημες στιγμές δεν θα τις αναφέρω, γιατί δεν θέλω να τις θυμάμαι, το μόνο που θέλω είναι να μην υπάρξουν ξανά.
Εύχομαι το 2014 να είναι μια χρονιά γεμάτη υγεία, ευτυχία και δημιουργικά πράγματα.
Πάει καιρός, μην πω και χρόνια, που θέλω να κάνω ένα τατουάζ αλλά δεν ξέρω πιο θα είναι το κατάλληλο σημείο να το κάνω. Ξέρω πάντως ότι δεν θέλω να το κάνω σε σημείο που να το βλέπω κάθε μέρα και επίσης το σημείο αυτό να μην ξεχειλώνει, π.χ. κοιλιά.
Μου είχε πει ο Μ., να πάμε να κάνουμε στα γενέθλια μας από ένα tattoo, αλλά στη πορεία άλλαξα γνώμη και του είπα ότι δεν θα το κάνω. Να πω την αλήθεια φοβάμαι λίγο και δεν ξέρω αν θα αντέξω τον πόνο.
Παλιά, το σχέδιο που ήθελα να κάνω ήταν δελφίνι ή πεταλούδα ή νεράιδα. Τώρα όμως έχω τρελαθεί με τον κλέφτη και τα χελιδόνια. Έχω βρει κάτι πανέμορφα σχέδια, αλλά τα έχουν κάνει σε σημεία που δεν θέλω να τα κάνω και δεν ξέρω αν θα ταίριαζαν κάπου άλλου. Παρακάτω έχω βάλει κάποια σχέδια που μου αρέσουν πολύ.
Αυτό είναι το αγαπημένο μου, αλλά είναι αρκετά μεγάλο.
(via http://weheartit.com/entry/7445734#)
Αυτό το post το έχω καιρό που το σκέφτομαι και τελικά πήρα την απόφαση να το γράψω.
Είχαμε πει με τον Μάνο, ότι αφού παντρευτούμε να κάτσουμε κάποιο καιρό οι δύο μας, για να μπορέσουμε να κάνουμε κάποια πράγματα και να πάμε κανένα ταξίδι και μετά να βάλουμε μπρος να κάνουμε παιδάκι. Βέβαια, αυτή η κουβέντα είχε γίνει πριν μείνω χωρίς δουλειά. Τώρα, βάση αυτού, έχω αρχίσει και σκέφτομαι ότι δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε και ότι ένα παιδάκι αυτή τη στιγμή δεν θα ήταν και το καλύτερο. Δεν λέω ότι δεν θέλω να κάνω παιδί, αλλά σε αυτή τη κατάσταση που είμαστε σκέφτομαι τα έξοδα που μπορούν να βγουν και αγχώνομαι, είμαι άνθρωπος που αγχώνετε με το παραμικρό και πιστεύω ότι θα πιεστώ πολύ. Το έχω συζητήσει μαζί του και πιστεύει ότι όλα θα πάνε καλά. Επίσης, το άλλο που σκέφτομαι είναι ότι, αν έρθει τώρα θα μπορώ να είμαι full time mommy, κάτι που θα είναι πολύ καλό για το παιδί αλλά και για μένα. Δεν ξέρω τι να κάνω, σκέφτομαι και τον Μάνο που θέλει τόσο ένα παιδί και στεναχωριέμαι.
Μου αρέσει να έχω ένα πρόγραμμα στη ζωή μου και αυτό το βαδίζω χωρίς να ξέρω τι μου επιφυλάσσει η επόμενη μέρα, μου είναι κάπως. Το μόνο που ξέρω είναι ότι είμαι 5 μήνες χωρίς δουλειά και φως στο τούνελ δεν βλέπω, τουλάχιστον στον τομέα που έχω σπουδάσει. Από Δευτέρα αρχίζω τα μαθήματα για το web design, 2 φορές την εβδομάδα για ενάμιση μήνα περίπου. Οπότε στα μέσα Ιουνίου θα μπορώ να στείλω βιογραφικό για web design με την ελπίδα ότι κάποιος θα με πάρει. Ας γίνει έτσι μια αρχή και μετά βλέπουμε. Γιατί αν πάει μακριά η βαλίτσα δεν νομίζω ότι θα μπορώ να καθυστερήσω το θέμα και πολύ, βλέπεις δεν θέλω να έχω και πολύ μεγάλη διαφορά με τα παιδιά μου (και λέω παιδιά γιατί έχω βλέψεις να κάνω δύο).
Είμαι 32 χρονών και γεννήθηκα στη Χαράρε της Ζιμπάμπουε, από Έλληνες γονείς, και ήρθα στην Αθήνα όταν ήμουν 5 χρονών.
Τελείωσα το Λύκειο και πήγα σε ιδιωτική σχολή για να γίνω γραφίστας. Δουλεύω από το 2000 αλλά από το Δεκέμβριο του 2011, είμαι άνεργη. Βλέπεις η εταιρία έπρεπε να κάνει περικοπές, γιατί πλέον δεν υπάρχουν τόσες πολλές δουλειές, λόγω της κρίσεις που υπάρχει αυτή τη στιγμή στη χωρά.
Μέσα από τις 4 εταιρίες που δούλεψα, γνώρισα πολλούς ανθρώπους. Κάποιους τους έκανα φίλους, κάποιους άλλους κολλητούς και με δύο κάναμε κουμπαριά. Επίσης σε μια από τις εταιρίες γνώρισα και τον σύζυγο μου, με τον οποίο παντρευτήκαμε πέρσι τον Ιούνιο.
Αυτό το καιρό, λόγω έλλειψης δουλειάς, ασχολούμαι με τα του σπιτιού (καθάρισμα, μαγείρεμα) και με χειροτεχνίες. Από μικρή μου άρεσε να κάνω χειροτεχνίες και για αυτό τώρα πάω σε μαθήματα για να μάθω τις διάφορες τεχνικές που υπάρχουν. Επίσης θέλω να αρχίσω και μαθήματα για web design, γιατί από αγγελίες μου βλέπω έχει μεγάλη ζήτηση.
Αυτά σε γενικές γραμμές, ελπίζω να συνεχίσω να μοιράζομαι τη ζωή μου σε αυτό το μικρό blog.
Από καιρό ήθελα να κάνω ένα blog, αλλά ποτέ δεν βρήκα το χρόνο να το κάνω.
Θα μου πεις γιατί να κάνω blog; Απλά θα είναι ένα μέρος που θα μπορώ να γράφω ότι μου κατεβαίνει στο μυαλό, ας πούμε θα είναι σαν να έχω ένα μικρό ημερολόγιο όπως είχα μικρή και έγραφα ότι με απασχολούσε.
Γιατί τώρα και όχι πιο νωρίς; Γιατί από αρχές του χρόνου είμαι χωρίς δουλειά και έχω ξεκινήσει και κάνω αρκετά πράγματα για να γεμίσει η μέρα μου. Έχω αρχίσει μαθήματα χειροτεχνίας, το οποίο είναι μια φορά την εβδομάδα και θέλω να κάνω μαθήματα web design μιας και το έντυπο έχει αρχίσει και πεθαίνει.
