Μονοήμερο στο Πούλ

Γυρίσαμε από τις διακοπές μας, στην Ελλάδα, και δεν μπορούσαμε να κλειστούμε στο σπίτι από αρχές Αυγούστου. Έτσι όταν ο μπαμπάς είχε να πάει για δουλειά σε άλλη πόλη, ήταν ευκαιρία να πάμε και εμείς μαζί του και να περάσουμε τη μέρα μας εκεί.

Η πόλη λεγόταν Πούλ και βρίσκεται στη νότια ακτή της Αγγλίας και στο νομό Ντόρσετ. Το Πούλ είναι ένα τουριστικό θέρετρο, προσελκύοντας επισκέπτες με το μεγάλο φυσικό λιμάνι του, την ιστορία, το κέντρο τέχνης Lighthouse και τις παραλίες με τις γαλάζιες σημαίες. Επίσης από ότι διάβασα οι Άγγλοι το διαλέγουν για να γιορτάσουν την επέτειο γάμου τους.

Η μέρα μας είχε ξεκινήσει πολύ ωραία, αλλά μέχρι να φτάσουμε και να τελειώσει ο Μάνος, πήγε κοντά μεσημέρι και επίσης χάλασε ο καιρός και άρχισε να κάνει κρύο, κάτι που δεν έχουμε συνηθίσει για Αύγουστο μήνα. Οπότε πήγαμε στο λιμάνι να κάνουμε μια μικρή βόλτα. Στην άκρη του λιμανιού ήταν κάποιες οικογένειες που ψάρευαν καβούρια. Δεν είχα ξαναδεί να ψαρεύουν και μου έκανε εντύπωση πόσο εύκολο είναι.

Λίγο πιο κάτω είδαμε το γλυπτό του ιδρυτή και αρχηγό του προσκοπικού κινήματος Robert Baden-Powell, το οποίο βρίσκεται κοντά στο σημείο αναχώρησης των πλοίων προς το νησί Μπράουνσι. Στο νησί αυτό είχε γίνει η πρώτη προσκοπική κατασκήνωση που έγινε ποτέ στον κόσμο και αποτέλεσε τη βάση πάνω στην οποία οικοδομήθηκε το παγκόσμιο Προσκοπικό Κίνημα. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να πάρουμε το καραβάκι και πάμε στο νησί λόγου καιρού, δεν πειράζει όμως την επόμενη φορά.

Το γλυπτό του Robert Baden-Powell

Μετά από εκεί περπατήσαμε μέχρι το κέντρο της πόλης, που ήταν πέντε λεπτά με τα πόδια. Είναι μια παλιά πόλη που στο κεντρικό πεζόδρομο που έχει περνάνε οι γραμμές του τρένου και χωρίζει την πόλη στα δύο. Κάθε φορά που περνάει το τρένο, ηχεί η σειρήνα και κατεβαίνουν οι μπάρες, λες και είμαστε αυτοκίνητα. Αν βιάζεσαι μπορείς να ανέβεις την πεζογέφυρα που έχει και να περάσεις, αλλά εμείς κάτσαμε και περιμέναμε να δούμε το τρένο. Όταν πέρασε το τρένο και σηκώθηκαν οι μπάρες περπατήσαμε πάνω στις γραμμές για να περάσουμε απέναντι. Ε αυτό ήταν, ο Φίλιππος ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που ήθελε να κάτσουμε να δούμε και άλλο τρένο να περνάει, αλλά πρώτον έκανε κρύο και δεύτερον δεν ξέραμε πότε θα περάσει το επόμενο.

Οι γραμμές του τρένου και η πεζογέφυρα.

Στη διαδρομή μας για το κέντρο περάσαμε από μια εκκλησία και κάτι πολύ όμορφα παλιά σπίτια. Θα μπορούσα να μείνω σε κάποιο από αυτά τα σπιτάκια.

Η εκκλησία του St. James, κτίστηκε το 1819.

Αυτή ήταν η πρώτη εκδρομή μας, εδώ στην Αγγλία, και περάσαμε όμορφα, αν εξαιρέσεις τον καιρό. Θα υπάρξουν σίγουρα και άλλες.