Το Σάββατο κανονίσαμε να δούμε κάποιους φίλους στο Μοναστηράκι και ήταν ευκαιρία να πάμε με το τρένο, για να μπει και ο Φίλιππος που δεν είχε μπει ακόμα. Του το είχαμε πει από την προηγούμενη μέρα και είχε ενθουσιαστεί πολύ. Αφού έλεγε ότι θα πει στον οδηγό να οδηγήσει εκείνος το τρένο.
Πήγα και έβγαλα εισιτήρια και του έδωσα να το περάσει στο μηχάνημα το δικό μου, γιατί ακόμα δεν χρειάζεται εκείνος να βγάλει. Μετά περιμέναμε να έρθει το τρένο και βρήκαμε ευκαιρία να χαζέψουμε τις γραμμές του τρένου. Όταν ήρθε το τρένο πήγαμε και κάτσαμε σε παράθυρο για να βλέπει έξω, αλλά επειδή έκανε 5 λεπτά να φύγει ο Φίλιππος άρχισε λίγο τη γκρίνια και ήθελε να βγει. Και έτσι μέχρι να φύγει βγαίναμε και μπαίναμε. Κοιτούσε ανάμεσα στο τρένο και τη πλατφόρμα και προσπαθούσε αν δει τις ρόδες.
Όταν ξεκίνησε το τρένο τον είδα ότι δυσανασχέτησε λιγάκι και μου ζήτησε να κάτσει πάνω μου, αλλά μετά του πέρασε ευτυχώς γρήγορα. Μέχρι να φτάσουμε στο Μοναστηράκι, μας ρώταγε διάφορα πράγματα. Που είναι οι ρόδες του? Γιατί κάνει έτσι? (που κουνιέται λίγο αριστερά-δεξιά). Κάθε φορά που φτάναμε σε ένα σταθμό περίμενε να ακούσει το μπιπ και να κλείσουν οι πόρτες.
Στο γυρισμό, πετύχαμε το απέναντι τρένο και έτσι μπόρεσα και του έδειξα τις ρόδες, που τόσο ήθελε να δει. "Μαμά μεγάλες είναι" μου έλεγε. Μάλλον στο γυρισμό τον νανούρισε το τρένο, γιατί όταν φτάσαμε ήθελε αγκαλιά και μέχρι να πάμε στο αυτοκίνητο είχε κοιμηθεί στον αγκαλιά του μπαμπά του.
Πάντως μπορώ να πω ότι στέφτηκε με επιτυχία η βόλτα μας.
Photo Darren Backman
Όταν ξεκίνησε το τρένο τον είδα ότι δυσανασχέτησε λιγάκι και μου ζήτησε να κάτσει πάνω μου, αλλά μετά του πέρασε ευτυχώς γρήγορα. Μέχρι να φτάσουμε στο Μοναστηράκι, μας ρώταγε διάφορα πράγματα. Που είναι οι ρόδες του? Γιατί κάνει έτσι? (που κουνιέται λίγο αριστερά-δεξιά). Κάθε φορά που φτάναμε σε ένα σταθμό περίμενε να ακούσει το μπιπ και να κλείσουν οι πόρτες.
Στο γυρισμό, πετύχαμε το απέναντι τρένο και έτσι μπόρεσα και του έδειξα τις ρόδες, που τόσο ήθελε να δει. "Μαμά μεγάλες είναι" μου έλεγε. Μάλλον στο γυρισμό τον νανούρισε το τρένο, γιατί όταν φτάσαμε ήθελε αγκαλιά και μέχρι να πάμε στο αυτοκίνητο είχε κοιμηθεί στον αγκαλιά του μπαμπά του.
Πάντως μπορώ να πω ότι στέφτηκε με επιτυχία η βόλτα μας.
Photo Darren Backman
Καινούργιες εμπειρίες είναι αυτές και ξετρελένονται! Και μένα θέλει να μπει σε τρένο γιατι τα λατρεύει αλλα δεν έχουμε :( του υποσχέθηκα όμως οτι κάποτε θα πάμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι ξετρελάθηκε. Να προσπαθήσεις να κρατήσεις την υπόσχεση σου, γιατί τα μικρά τα θυμούνται όλα. Φιλιά!!!
ΔιαγραφήΜπράβο σας! Είναι από τα πιο απλά πράγματα και όμως το περιμένουν πως και πως! Τελικά αυτά είναι που γεμίζουν το κεφαλάκι τους όμορφες αναμνήσεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο σας! Είναι από τα πιο απλά πράγματα και όμως το περιμένουν πως και πως! Τελικά αυτά είναι που γεμίζουν το κεφαλάκι τους όμορφες αναμνήσεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά τα παιδιά με μικρά και απλά πράγματα είναι πολύ ευτυχισμένα. Νομίζω οτι εμείς είμαστε αυτοί που νομίζουμε οτι θέλουν πολλά πράγματα για να είναι χαρούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτές οι στιγμές είναι που έχουν την μεγαλύτερη αξία! Και μπράβο που την κατέγραψες! Σε λίγο καιρό δεν θα την θυμάσαι τόσο έντονα από μόνη σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμήθηκα τον ενθουσιασμό της Δώρας όταν της είπαμε ότι θα μπούμε σε τραμ! "Παναγίαααααα μου!!!! Πρώτη φορά στην ζωή μου θα μπώ σε τραμ!!"
Χαχαχαχαχαχα, γέλασα με την αντίδραση της. Ναι είναι σημαντικό να μπορείς να καταγράψεις τέτοιες στιγμές γιατί όντως δεν θα τις θυμόμαστε μετά από χρόνια. Τα φιλιά μου.
Διαγραφή