Πάσχα στο χωριό

Το Πάσχα το περάσαμε κάτω στο χωρίο στη Λογγά, το οποίο είναι κανένα 40λεπτό από την Καλαμάτα προς Κορώνη. Δεν είναι το χωριό μου εκεί, απλά ο μπαμπάς μου έκτισε ένα εξοχικό γιατί του άρεσε η περιοχή.

Φύγαμε την Μ. Πέμπτη το πρωί και γυρίσαμε την Δευτέρα του Πάσχα το βράδυ. Ο μικρός πλέον δεν κοιμάται στο αυτοκίνητο, γιατί βλέπει έξω και χαζεύει αλλά μετά από κάποια ώρα αρχίζει την γκρίνια. Αυτή τη φορά όμως ήμουν λίγο πιο οργανωμένη, είχα γράψει σε 2 cd παιδικά τραγούδια. Το ένα ήταν το "Εδώ Λιλιπούπολη" και το άλλο ήταν το "Η Επιστροφή του Τεμπέλη Δράκου". Η Λιλιπούπολη δεν του άρεσε μπορώ να πω, αλλά ο τεμπέλης δράκος του άρεσε πολύ και μάλιστα πλέον έχουμε 2 αγαπημένα τραγούδια από αυτό. Το "Για που τραβά η αλεπού?" και το "Ήταν ένα ποντικός".

Έχω σαν συνήθειο, όταν πάω κάπου, να κάθομαι μια μέρα πριν και να γράφω μια λίστα με τα πράγματα που θέλω και πρέπει να πάρω μαζί μου. Αυτό έκανα και τώρα, αλλά με την μόνη διαφορά ότι την έγραψα λίγες μέρες πιο πριν, γιατί στην πορεία όλο και κάτι θυμόμουν να γράψω. Η λίστα είχε τα πάντα παρκοκρέβατο, σεντόνια, ρούχα για όλους, παιχνίδια και βιβλία, μαγιό και αντηλιακό κ.α.

Η λίστα μου, που μέχρι να φύγουμε είχε γεμίσει η σελίδα.

Την Μ. Πέμπτη φτάσαμε το μεσημέρι στην Καλαμάτα, όπου πήγαμε και είδαμε λίγο τον αδερφό μου και την οικογένεια του. Έκατσε ο μικρός και έπαιξε λίγο με τις ξαδέρφες του, αλλά μετά μας έλεγε συνέχεια "παππού, χωριό". Εντέλει φύγαμε το απόγευμα και πήγαμε στον παππού. Εντάξει η χαρά του δεν περιγράφεται. Έτρεξε και τον αγκάλιασε και του έδωσε ένα φιλί. Το πρώτο πράγμα που ζήτησε από τον παππού ήταν η μανιβέλα για την τέντα. Πόσο πολύ του αρέσει να παίζει με την τέντα. Και επειδή μας είχε τρελάνει με την μανιβέλα κάθε μέρα, καταλήξαμε να την κρύβουμε.

Κάθε μέρα, εκτός της Κυριακής του Πάσχα, ξύπναγε από τις 8:30 και ήθελε να πάει στον παππού να δει τι έκανε και να τον βοηθήσει. Σκάλισε το χώμα, πότισε το κήπο, έφτιαξε το ποδήλατο, σκούπισε και πολλά άλλα.

Τη Μ. Παρασκευή ήρθε και ο αδερφός και πήγαμε και κάναμε επιτάφιο στην Κορώνη. Η διαδρομή του επιταφίου ξεκίνησε από την εκκλησία μέσα στην Κορώνη, τον Άγιο Δημήτριο, ανέβηκε και μπήκε μέσα στο κάστρο και κατέληξε στην εκκλησία, της Παναγίας της Ελεήστρια, που είναι και η προστάτισσα της Κορώνης. Μια διαδρομή σχετικά δύσκολη, αν σκεφτείς ότι μέσα στο κάστρο δεν έχει και πολλά φώτα και ότι έχει απότομες σκάλες. Δεν πίστευα ότι θα κάναμε όλη τη διαδρομή με τον μικρό και θα έπρεπε να γυρίζαμε πίσω, αλλά ήταν ένας κύριος. Ήμασταν και μεγάλη παρέα, οπότε είχε να ασχοληθεί και αυτός. Ο μόνος που κουράστηκε πολύ ήταν ο Μάνος γιατί από κάποιο σημείο και μετά ο μικρός δεν μπορούσε να προχωρήσει και τον πήρε αγκαλιά. Εγώ τον πήρα αφού φύγαμε από την  εκκλησία της Παναγίας που ήταν πιο ομαλός ο δρόμος.

Το Μ. Σάββατο πήγαμε και κοινωνήσαμε στην εκκλησία της Γέννηση της Θεοτόκου στη Νέα Κορώνη, ίσα που προλάβαμε γιατί ο μικρός δεν ήθελε να ξυπνήσει. Και Ανάσταση κάναμε στις 10 το βράδυ στην εκκλησία της Λογγά, γιατί ο πάπας φέτος έκανε ένα χειρουργείο και δεν μπόρεσε να κάνει λειτουργία. Αυτό ήταν κάτι που δεν μου έχει τύχει πότε και μπορώ να πω ότι ευτυχώς έγινε έτσι γιατί μπόρεσα και έκανα Ανάσταση, επειδή τα τελευταία δύο χρόνια είμαι στο σπίτι με τον μικρό.

Το Πάσχα ξυπνήσαμε στις 10, ω ναι έγινε θαύμα. Το αρνάκι και το κοκορέτσι το είχαν ετοιμάσει και βάλει στη φωτιά, ο μπαμπάς μου και ο αδερφός μου να είναι καλά γιατί αλλιώς θα τρώγαμε το απόγευμα. Ο μικρός έπαιζε έξω με τα ξαδέρφια του αλλά και με εμάς που και που. Κάτσαμε και φάγαμε όλο το σόι μαζί, αδέρφια του μπαμπά μου, τα δικά μου αδέρφια και τα παιδιά μας ήταν πολύ ωραία. Πόσο χαίρομαι που υπάρχουν και αυτές οι γιορτές και μπορούμε και βρισκόμαστε όλοι μαζί, γιατί η καθημερινότητα μας δεν μας επιτρέπει να βρισκόμαστε όσο συχνά θα θέλαμε.

Το αρνάκι και το κοκορέτσι μας.

Το τσουρέκι που έφτιαξε η μαμά μου.

Τα ξαδέρφια παίζουν με ένα κουτί, που τους το έκανα σπιτάκι.

Το νέο απόκτημα της ξαδέρφης μου, η Choco.

Τα τρία αδέρφια. Θείος, μπαμπάς και θεία.

Η επιστροφή ήταν δύσκολη γιατί ο μικρός δεν ήθελε να φύγει και να αφήσει τον παππού πίσω, ήθελε να έρθει μαζί μας αυτός και η μανιβέλα. Αυτές τις μέρες που είμαστε σπίτι, ξυπνάει κάθε φορά και θέλει να πάμε στο παππού στο χωριό. Αχ, βρε μωράκι μου να μεγαλώσεις λίγο ακόμα και θα σε αφήνω κάτω μαζί του.

Αν καταφέρατε και φτάσατε όσο εδώ και δεν σας κούρασα με την πολυλογία μου, ευχαριστώ πολύ. Δεν το συνηθίζω να γράφω τόσο μεγάλες αναρτήσεις.

Χρόνια Πολλά σε όλους!!!